Een kind ontvangen in Zijn Naam

Tekst: Dianne Bredenhoff
Foto’s: Marit van Alphen Fotografie

Remko en Dorien Muis wonen in Barendrecht. Zij hebben vier kinderen en zijn sinds 10 jaar pleegouders. Dorien ziet haar gezin als tussenstop voor pleegkinderen. ‘Een plek waar ze even kunnen opladen.’

‘Dat we pleegouders werden, ging bij ons eigenlijk niet bewust’, vertelt Dorien. ‘Er kwamen gewoon mensen op ons pad.’ Toen de vier kinderen van Dorien en Remko nog jong waren, werd er in hun omgeving acuut een tijdelijke woonplaats gezocht voor een vriendinnetje van een van hun kinderen. ‘En dat hebben we toen gewoon gedaan.’ Het idee was dat dit meisje een korte tijd bij het gezin zou wonen, maar er bleek toch langer hulp nodig te zijn. ‘Er werden instanties bij betrokken en zo rolden we van het een in het ander.’ Het meisje woont uiteindelijk anderhalf jaar bij het gezin. Na deze plaatsing laat de familie Muis pleegzorg een poosje voor wat het is. ‘Onze kinderen moesten eigenlijk ook een beetje bijkomen. De plaatsing kwam natuurlijk heel onverwacht en de kinderen waren er niet op voorbereid.’

Toch begint het weer te kriebelen en zo volgt een nieuwe plaatsing. Dit keer komt er een kleuter bij Remko en Dorien wonen. Het is een moeilijke plaatsing die veel impact heeft op het gezin. ‘Het was eigenlijk een noodbedplaatsing, maar dat duurde toch langer.’ Na deze heftige plaatsing besluit de familie Muis voorlopig even de focus op het eigen gezin te leggen. ‘Maar we vingen ondertussen weleens kinderen op hoor, gewoon wanneer het op ons pad kwam.’

Dorien werkt zelf bij een pleegzorgorganisatie en kent daardoor de ins en outs van pleegzorg erg goed. ‘Soms kom ik thuis en dan zeg ik: ‘Oh, er is nu een kind dat hulp nodig heeft. Zullen we …? De kinderen lachen daar een beetje om, want mama komt weer met een idee.’ Meestal zijn dit geen serieuze voorstellen, maar in het najaar van 2023 verandert dat. Dorien komt in aanraking met Jensⁱ van nog geen één jaar. Hij ligt al een jaar vrijwel alleen in het ziekenhuis en er komt maar geen plek voor hem. De situatie blijft erg hangen, vooral bij de man van Dorien. ‘We waren eigenlijk helemaal niet van plan om een baby als pleegkind in huis te nemen, want onze kinderen waren inmiddels jongvolwassen!’ Toch laat het Remko en Dorien niet los. Na wat bijzondere ontmoetingen en een treffende preek besluit het stel tóch serieus over een mogelijke plaatsing na te denken. ‘De Bijbeltekst ‘Wie een kind ontvangt in Mijn Naam, die ontvangt Mij’, onderstreepte het gevoel dat we het moesten doen.’ De situatie wordt besproken met de kinderen en zij voelen met hun ouders mee dat het goed is om Jens in huis te nemen. ‘We voelden echt bevestiging van God dat we dit mochten gaan doen en we hadden er vertrouwen in dat God ons dan ook zou helpen.’ Er volgt een training in het ziekenhuis, want Jens vraagt veel medische zorg. Ook de kinderen doen hieraan mee. Uiteindelijk komt Jens in november bij de familie Muis wonen.

Dorien vindt het fantastisch om pubers én een baby in huis te hebben. ‘Jens heeft echt een hoop gezellige mensen om zich heen en komt totaal geen aandacht te kort!’ De kinderen van Remko en Dorien geven hun pleegbroertje veel aandacht en leren hem kruipen en lopen. ‘We doen dit helemaal als gezin, de kinderen begeleiden hem echt.’ Jens heeft in zijn jonge leven een ziekenhuistrauma opgelopen en is daardoor erg gevoelig voor geluiden en piepjes, bijvoorbeeld van het koffiezetapparaat of de magnetron. ‘Ik merk dat onze eigen kinderen hem daar heel erg bij helpen. Dan zeggen ze bijvoorbeeld: ‘Het is oké, de koffie is bijna klaar!’ Dat is zo mooi om te zien.’ Jens kan, vanwege zijn medische achtergrond, momenteel niet mee op vakantie naar het buitenland, waardoor gezinsvakanties zijn afgezegd. Toch gaan de kinderen daar goed mee om. ‘We vinden het belangrijk dat onze kinderen leren dat we op aarde zijn om elkaar te helpen. Er is zoveel nood in de wereld en wij hebben het zó goed. We proberen daarin te kijken door de ogen van Jezus.’

De ouders van Jens komen elke week bij hem op bezoek. Dorien vindt dat heel belangrijk. ‘Ouders hebben bij pleegzorg een verlieservaring van hun kind.’ Binnen pleegzorgorganisaties komt steeds meer aandacht voor het samenwerken met ouders. Ouders krijgen steeds vaker een belangrijke plek in het leven van hun kind. Uit onderzoekⁱⁱ is gebleken dat het de identiteitsontwikkeling ten goede komt als een kind een band kan opbouwen met zijn of haar ouders. ‘Vroeger was pleegzorg best adoptief, de eigen ouders stonden meer op afstand.’ Nu ervaart Dorien dat heel anders. ‘Ouders moeten juist meer betrokken worden bij het leven van hun kind!’ Dat vraagt wel veel van pleegouders, want je komt ook problemen tegen. Verschillende visies op geloof en levenswandel bijvoorbeeld. Toch denkt Dorien dat het voor veel pleeggezinnen wel mogelijk is. ‘Je kunt ook gewoon aan de eigen ouders vragen wat ze bijvoorbeeld leuke kleren vinden voor hun kind. Of welk kapsel zij graag willen zien. Dan houd je het heel klein, maar betrek je hen er wel bij. Je moet een beetje durven omdenken!’

Remko en Dorien vangen pleegkinderen op die ‘gewoon’ op hun weg komen. De huidige pleegzorgplaatsing is er een die niet direct in het plaatje paste. Toch kreeg het stel innerlijke rust over hun beslissing om deze plaatsing aan te gaan. ‘De naam van Jens betekent ‘God is genadig’ en daar houden we ons aan vast. Gods genade is groter dan wij kunnen bedenken, ook als de toekomst onzeker is.’ Remko en Dorien vertrouwen erop dat God ook hierin met hen meegaat.