• Gepubliceerd door
  • Vrouw tot Vrouw
  • Gepubliceerd op
  • 5 mei 2022

Moederdag in oorlogstijd

Moederdag in oorlogstijd valt Karina (29) zwaar 

‘Moederdag is voor ons een heel speciale dag. We vieren het altijd groots. Het is echt een feestdag waar we zelfs in de kerk aandacht aan geven.’ Maar dit jaar is alles anders. De Oekraïense Karina Gutsul (29) vluchtte samen met haar zoontje Mark (2) naar Nederland. Haar man, moeder en broertje bleven achter in oorlogsgebied.   

Tot voor kort woonde Karina met haar gezin in Strumok, Odessa. Een regio in het zuiden van Oekraïne. Sinds ze vier jaar oud is, gaat ze naar de Baptistengemeente in die plaats. ‘Tot de oorlog begon, deed ik de zondagschool en hielp ik mijn man bij het tienerwerk in de kerk. Samen met familie en vrienden leidde ik zomer- en winterkampen voor kinderen uit de buurt.’  

Reis naar Nederland
Toen kwam de oorlog. Haar man, moeder en verdere familie achterlaten, valt zwaar. Heel zwaar. ‘Ik ben nu twee maanden in Nederland waar ik heel warm ontvangen ben door het gezin Heldoorn. In één dag heb ik mijn spullen moeten pakken en maakten we de reis naar Moldavië vanwaar ik naar Nederland gereisd ben. Mijn man zorgde ervoor dat we hier in dit gezin opgevangen konden worden. Ik vraag me af of er vriendelijkere mensen bestaan dan Ada en Gerben.’   

Moederdag
Nu Moederdag voor de deur staat, komt de rauwe werkelijkheid hard bij Karina binnen. Haar eigen moeder moest ze achterlaten in oorlogsgebied. ‘Het valt me heel zwaar. Moederdag is een dag waarop je je moeder kunt bedanken. In mijn geval ben ik haar zo dankbaar voor de opvoeding die ze ons gegeven heeft, ook al stond ze daar helemaal alleen voor.’ Karina vertelt dat haar vader het gezin verliet toen zij tien jaar oud was. Een heftige en onrustige tijd voor het gezin. ‘Mijn moeder werkte veel om rond te komen, daarom zorgde ik voor mijn broertje. Ook al was onze jeugd niet makkelijk, ik bewaar er mooie herinneringen aan. Het was een fijne jeugd en dat heb ik aan mijn moeder te danken.’ 

Haar moeder traditiegetrouw bedanken, dat wil ze ook dit jaar weer doen. Hoe, is nog even de vraag. ‘Ik weet niet of het tegen die tijd rustig is wat de oorlog betreft, maar misschien lukt het me om bloemen voor haar te regelen. Dat is een traditie en dat doen we ieder jaar. Normaal gesproken bezoeken we ook eenzame vrouwen uit de gemeente op Moederdag, maar ook dat is nu allemaal anders.’ 

Grootste wens
Karina maakt zich grote zorgen over haar achtergebleven familie. ‘Er zijn beschietingen, er vallen bommen. Mijn grootste wens is dat we gewoon weer terug kunnen naar huis. Het grootste cadeau voor Moederdag zou zijn dat alle mannen en zonen weer veilig terugkomen uit de oorlog.’ 

Tekst: Hannah Neele

Wil je meer lezen en elke twee maanden vanuit een aantrekkelijk en leesbaar magazine worden toegerust? Vraag een proefnummer aan op onze website of bekijk de mogelijkheden voor een abonnement.  


Reageren op dit artikel? Stuur een mail naar reacties@vrouwtotvrouw.nl