Door: Anneke Tukker-Versluijs

‘Je hebt geen band meer, dat is het ergste. Eigenlijk ben ik mijn man kwijt…’ Mevr. C.A. van Rinsum-Hermse (90) schiet vol als ze vertelt over haar man (92), die Alzheimer heeft. ‘Je probeert het eerst zelf allemaal op te lossen, maar daar loop je mee vast.’

Ze oogt flink en vief voor een negentigjarige. Moedig vertelt ze over haar leven. Haar eerste man verloor ze na een huwelijk van veertig jaar. Na zes jaar alleen te zijn geweest, hertrouwde ze, met Geurt van Rinsum, een weduwnaar zonder kinderen.

Van de bijna twintig jaar die ze nu met hem getrouwd is, heeft ze hooguit vijf jaar ‘echt contact’ met hem gehad. ‘De veranderingen begonnen sluipend. Geurt ging steeds meer vreemde dingen doen, maar kon dat naar anderen toe erg goed verbloemen. Hij maakte ongelukken met de auto, herkende dingen en personen niet meer, liep weg…’ De diagnose Alzheimer werd gesteld.

Mevrouw Van Rinsum: ‘Zijn gedrag thuis werd steeds moeilijker, totdat het niet meer ging. Geurt werd opgenomen op een gesloten afdeling in zorgcentrum ‘Liefkenshoek’ in Heteren’. Twee jaar later verhuisde zijn vrouw vanuit Zetten naar een aanleunwoning bij ‘Liefkenshoek’. Binnendoor kan ze naar haar man toe, en dat doet ze trouw elke dag.

We gaan samen even bij hem om een hoekje kijken. ‘Hij ligt meestal op bed. Dat vindt hij fijn. Hij houdt niet van spelletjes en activiteiten, hij is graag op zichzelf.’ Inderdaad, meneer Van Rinsum ligt bovenop de dekens. Maar voor het bezoek komt hij eraf. Aan de hand van foto’s aan de muur vertelt hij over vroeger. Dat hij bij de politie werkte (‘boeven vangen’) en veteranen uit Amerika hielp om de plaatsen in Nederland terug te vinden waar ze gevochten hadden. Mevrouw Van Rinsum: ‘Daar is hij heel druk mee geweest. Maar toen dat wegviel, omdat die mannen te oud geworden waren, veranderde Geurt, toen raakte hij in de war. Vanaf dat moment ging het snel slechter met hem. De laatste jaren thuis waren verschrikkelijk moeilijk.’

Wat mevrouw Van Rinsum het ergste vindt, is dat ze geen band meer heeft met haar man. ‘Hij kent me wel, maar echt contact hebben we niet. Eigenlijk ben ik mijn man kwijt…’ Hoe ze dat volhoudt? Emotioneel: ‘Wat denk je? Ik krijg kracht van Boven! Dat is alles voor mij. Ik luister naar de kerkdiensten, mooie liederen en bemoedigende programma’s via de computer. Ik krijg pastoraal bezoek uit Zetten en Heteren. Vier keer per jaar wordt het Heilig Avondmaal gevierd in ‘Liefkenshoek’. Dat vind ik fijn, want dat miste ik zo!’

Geurt van Rinsum sloft intussen richting de eetzaal, het is tijd voor een boterham. Zonder gedag te zeggen of om te kijken verdwijnt hij om de hoek. Zijn vrouw, die intussen een code intoetst om de deur te openen, kijkt hem verdrietig na. ‘Dat is zijn ziekte, ik weet het…’

Reageren? Stuur een mail naar reacties@vrouwtotvrouw.nl