Er is hulp!

Tekst: Marja de Kruijf – redactielid online toerusting 

In een stoet waarvan we het begin en het einde niet konden zien, liepen we zaterdagmiddag 16 november met een groepje bestuursleden van Vrouw tot Vrouw mee met de Mars voor het leven. Even eerder hoorden we dat elke deelnemer stond voor vier levens die vorig jaar in Nederland door abortus werden beëindigd. Het maakte stil, en bevestigde de noodzaak van deze stille mars.  

Voordat de mars begon, hoorden we het indrukwekkende verhaal van Nirvana. Ze werd onbedoeld zwanger in een relatie die maar kort duurde. Maandenlang leefde ze in onzekerheid en wist ze niet wat ze moest doen. Nirvana kende de pijn van een abortus, omdat ze daar eerder in haar leven voor had gekozen. Ook kende ze de achtbaan van het alleenstaand moeder zijn. Ze vroeg zich af of ze dit nog een keer aankon, financieel en emotioneel. Gelukkig kreeg ze vanuit haar omgeving veel begrip. Een vriend wees haar erop dat er hulp te vinden was.  

Al googelend kwam ze uit bij de instantie ‘Er is hulp’ en stuurde een mail met haar verhaal. Naast een hele begripvolle reactie, kreeg ze ook de keuze welke hulp het beste bij haar paste. Ze koos voor een sponsorpakket waarbij ze een jaar lang voeding en luiers kreeg. Vanaf de laatste maand van haar zwangerschap trok buddy Lianne met haar op. Deze hulp gaf rust en zorgde ervoor dat Nirvana een nieuwe weg kon inslaan. Als haar dochter een half jaar oud is, organiseert de plaatselijke kerk een buurtbarbecue op het schoolplein achter Nirvana’s huis. Hier wordt ze uitgenodigd om op zondag naar de diensten te komen, waar ze samen met haar kinderen met open armen wordt verwelkomd. De kerk voelt als familie en helpt haar als ze oppas nodig heeft.

Nirvana’s boodschap voor andere vrouwen die onbedoeld zwanger zijn, is doorleefd. Nirvana: ‘Ik ken beide wegen, die van abortus én die van alleenstaand moeder zijn. Mijn grootste angst was om er opnieuw alleen voor te staan. Laat de gedachte van het alleen zijn nooit de reden zijn om een kind niet te houden. Er zijn heel veel organisaties die je kunnen helpen, ga ervoor! Als je niet gesteund wordt door vrienden of familie, zoek dan de mensen die je wél steunen, want ze zijn er echt. Laat financiën of je omgeving niet een reden zijn om een kind weg te halen.’

Don Ceder (ChristenUnie) leest voorafgaand aan de mars Psalm 139. David ervaart hier dat hij er mag zijn. Dat geldt ook voor ons: ieder mens, in welke fase van ontwikkeling ook, is van waarde. Om dat te onderstrepen, vraagt Ceder alle aanwezigen om tegen elkaar te zeggen: ‘Je mag er zijn.’ Uit de reacties wordt duidelijk hoeveel vreugde dit geeft. De veertigduizend levens die vorig jaar werden afgebroken, waren levens die er mochten zijn. Ceder: ‘Met de Mars voor het leven zeggen we: Het ongeboren leven is welkom. En de moeder mag er ook zijn. Als er moeilijke situaties zijn, willen we naast je lopen.’ 

Ook Chris Stoffer (SGP) benadrukt het belang om ons uit te spreken voor de bescherming van het ongeboren leven, om te pleiten voor goede hulp aan moeders, vaders en kinderen. Stoffer: ‘Het aantal abortussen stijgt explosief. Nooit hadden ongeboren kinderen zo weinig wettelijke bescherming als nu, op dit moment. Het kabinet mag dit niet negeren.’ Hierna bemoedigt hij de wakers bij abortusklinieken, voor wie het steeds moeilijker wordt om te waken. Stoffer: ‘Hou vol, zwijg niet en weet dat we achter jullie staan.’

In stilte stellen we ons, samen met de andere aanwezigen, op om onder politiebegeleiding aan de tocht te beginnen. Wat we voor deze mars hoorden, heeft ons stil gemaakt en stilgezet. Nooit eerder realiseerde ik me dat er de afgelopen tien jaar meer kinderen zijn overleden door abortus, dan dat er slachtoffers vielen door welke oorlog dan ook. En deze aantallen stijgen alleen maar. We kunnen als christen niet wegkijken. Lopend in de stoet dringt dat besef steeds meer door. Af en toe wordt de stilte verbroken door een automobilist die toetert omdat hij haast heeft en door wil rijden; agenten leiden alles in goede banen. Het meeste lawaai komt van een groepje tegendemonstranten die luid roepen: ‘My voice, my choice’ en ‘Baas in eigen buik’. Terwijl we langs hen lopen, raakt de tekst op een van de borden me, omdat het een tekst is die ik zelf mee zou kunnen dragen: ‘Dit zou niet nodig moeten zijn!’ Het zou niet nodig moeten zijn, dat we opkomen voor ongeboren kinderen. Maar dat is het helaas wél. Gelukkig dragen we ook een mooie boodschap met ons mee: ‘Er is hoop voor moeder en kind.’