Tekst: Annelies van der Linden
Foto’s: Marika Rentier  

Marion Post-Pelleboer (52) is getrouwd met Hendrik en moeder en oma van een groot gezin met kinderen in de leeftijd van 8 tot 30 jaar. 

Leven vanuit je roeping
Breedlachend laat Marion mij binnen. Ze heeft nog even de tijd genomen zich om te kleden, nadat ze haar pony’s verzorgd had. Heeft ze het druk? ‘Nou, als je niet oppast, zeg je dat wel snel als iemand je vraagt: hoe is het?’ Ons gesprek gaat over de verschillende rollen die Marion heeft in haar dagelijks leven en hoe zij daarin keuzes maakt. 

Je bent een drukbezette vrouw met allerlei rollen, kun je ons vertellen wat je zoal doet? 
Marion begint enthousiast te vertellen: ‘Ik ben echtgenote, moeder en oma van een groot gezin en docent verpleegkunde. Verder ben ik actief met onze paarden en pony’s. Buiten coronatijden rijden we regelmatig wedstrijden. Ook leiden we pony’s op voor anderen en maken we af en toe buitenritjes.  

Ik ben van oorsprong verpleegkundige en ben het in hart en nieren. Maar als verpleegkundige moet je avonden en weekenden werken. Dat is ideaal als je kinderen klein zijn, maar als ze groter zijn, wil je juist op die momenten thuis zijn. Vier jaar geleden heb ik daarom de keuze gemaakt alleen in het onderwijs te werken. In de periode ervoor combineerde ik beide banen.’ 

Hoe kom je tot zo’n keuze? Wat gaat daaraan vooraf? Merk je dan bijvoorbeeld aan jezelf dat het niet meer gaat of merkt je omgeving iets?
‘Dat is wel lastig, want ik weet niet wat ‘het gaat niet’ is, dat ken ik niet. Dat is ook mijn grootste valkuil, het past helemaal niet in mijn denken. Ik heb zoveel energie dat ik heel veel kan aanpakken. Veel te veel. Ik doe daarom soms ook wat niet verstandig is, daar kom ik dan achteraf pas achter. 

Het mooie is, ik word meestal vanzelf geholpen bij het maken van keuzes. Zo gebeurden er bijvoorbeeld dingen in de thuiszorg waar ik niet achter kon staan. Dit hielp bij de keuze om te stoppen. Achteraf denk ik dat ik deze keuze misschien eerder had moeten maken, maar zo was het gemakkelijker voor mij.’ 

Energie bewaken
Op mijn vraag hoe Marion haar energie bewaakt, moet ze lachen. ‘Grappig is dat, ik denk niet zo. Het begint voor mij met onze roeping. Druk zijn is niet altijd leuk, ik doe niet alles met plezier en ik moet me heel veel dingen ontzeggen, maar ik krijg ook veel mooie dingen terug. God heeft gezegd waarom we deze kinderen mochten en moesten krijgen: omdat Zijn Rijk vol moet worden. Hij heeft niet gezegd dat we zestien kinderen moesten krijgen. Wel dat ik me niet moest onderwerpen aan mijn twijfels en vragen, maar aan wat Hij goed vond voor mij. Aan wat Hij ons schenken wilde. God zei ook dat Hij voor ons zou zorgen. We hoefden ons niet bezig te houden met de vraag hoe, Hij schonk wat nodig was en doet dit nog. Dat ervaren we nog steeds op bijzondere wijze. Dan is het niet belangrijk of ik me er wel of niet goed bij voel. Het weten dat dit onze roeping is, zet alles in een heel ander perspectief en dat geeft rust. Als het even niet gaat, moet ik niet gaan mopperen, maar op mijn knieën God bidden om kracht om het vol te houden. Ik word niet beschaamd.’ 

Als Marion zelf had mogen kiezen, had ze geen zestien kinderen gekregen. ‘Mijn man hoopte op een groot gezin, ik niet. Ik was op en top verpleegkundige en wilde na een paar kinderen graag medicijnen gaan studeren.’ Marion benadrukt nogmaals dat het gaat om roeping: ‘We moeten niet zelf kiezen, maar een opdracht krijgen en die ook aanvaarden. Goed zorgen voor mezelf is natuurlijk wel belangrijk. Ik doe dat door het verzorgen van onze pony’s. Dat is ook werk, maar daarvan geniet ik enorm. Voor ‘hobby’s’ ben ik geen type, daar houd ik gewoon niet van. Laat mij maar bezig zijn met die pony’s!’  

Opvoeden
Nu Marion ouder wordt, kosten dingen meer energie. School en lesgeven zijn leuk, maar dat is de hele dag opvoeden. Thuis gaat het opvoeden dan weer verder. Daarom heeft ze op school het mentoraat losgelaten; opvoeden blijft nu beperkt tot het gezin. ‘Lesgeven is mijn sterke kant, daarom heb ik ervoor gekozen me daarop te focussen.’ Haar kinderen weten dat ze haar het beste heel even met rust kunnen laten als ze thuiskomt. ‘Maar als dat niet lukt, is het ook heerlijk dat je kinderen blij zijn als je thuiskomt. Als je dat positief ziet, is het geweldig om die blijdschap te ervaren. Het helpt om zo te denken, maar het werkt natuurlijk niet altijd. Als ik echter leef vanuit de opdracht om de kinderen op te voeden tot Gods eer, dan maakt dat het gemakkelijker om te aanvaarden dat je soms niet aan jezelf toekomt.’  

Kun jij je kinderen altijd positief benaderen?
‘Mooie dingen in je gezin zien, is soms een hele kunst. Mobieltjes zijn een heel groot drama in deze tijd. Ik kan dan de hele dag zeggen: ‘Zit je er nu alweer op, wat ben je nu weer aan het doen, weer een spelletje?’ Maar daar word ik ontzettend negatief van. Als ik naast onze zoon ga zitten en zeg: ‘Joh, leg dat ding eens weg, we gaan er gezellig samen iets van maken,’ verleg ik mijn focus en ga ik hele andere dingen in mijn kind zien. Je buigt de ergernis die je eerst hebt, dan om naar iets fijns. Ik vind dat ik dit vooral de laatste tijd aan het leren ben, minder in mijn gevoel leven, geeft mij de energie die ik nodig heb.’ 

Zijn ze je dankbaar?
Pubers zijn je wel dankbaar, maar benoemen het vaak niet. Ze benoemen wat je niet goed doet. Het dan goed houden, vind ik echt een kunst.’ Ik word daarbij geholpen door collega’s op school die ik op bepaalde manieren zie reageren op situaties in de klas. Waar ik zou zeggen: ‘Waarom doe je dat?’ reageren zij met een positieve draai, dat is veel fijner en ze bereiken meer. Je moet omdenken! Dan kun je veel meer hebben. Je krijgt dan ook iets anders terug, dat is een wisselwerking.’ 

Hoe zorg je dat er voldoende tijd is voor jullie samen als man en vrouw?
‘Oei, daar waren we vroeger beter in dan nu. Dat is onze valkuil. De een is druk met buiten en de dieren, de ander met het gezin en die kookt het eten. Er moet heel veel gebeuren, dus over tijd samen moeten we bewust nadenken. Hendrik heeft een baan, waarbij hij geen hele lange dagen maakt. De tijd samen is meer in onze dag verweven: samen koffiedrinken, eten, in de auto naar onze pony’s.’ De kinderen verwachten ook ’s avonds aandacht, Marion grapt: ‘Sterker nog, als ik naar bed wil, moet ik eerst alle grote kinderen nog knuffelen.’ 

Lessen
We praten door over de lessen die Marion heeft ontdekt in de afgelopen jaren. ‘Het is belangrijk voor iedere vrouw om antwoord te geven op de vraag: wil je je onderwerpen aan Gods wil? Als je dat wilt en het probeert met vallen en opstaan, krijg je ook Zijn zegen. God heeft voor iedere vrouw een roeping. Voor iedereen is die roeping anders. God kan dingen vragen die niet altijd gemakkelijk en fijn zijn, maar Hij geeft erbij wat nodig is. Ik denk niet: ben ik wel aan mezelf, aan zelfontplooiing toegekomen? Ik heb het idee dat zelfontplooiing iets is van deze tijd. Een Bijbelse norm is dat niet, denk ik. Je moet goed zorgen voor jezelf maar of zelfontplooiing dat is?’  

Zicht op Christus houden
‘Soms moet je keuzes maken en jezelf afvragen: ben ik zo belangrijk dat ik kan bepalen dat ik alleen dit of dat kan doen? Jazeker, voor God ben ik belangrijk. Maar niet om de dingen waarvan ik vind dat ik ze moet doen. Als ik mijn roeping niet volledig aanvaard heb, dan vind ik mezelf heel belangrijk! Uiteindelijk gaat het erom: hoe heb je geleefd tot eer van God en heb je je kinderen, als je die ontvangen hebt, daartoe opgevoed?’ 

Marion werd onlangs tijdens een preek over de storm op het water bepaald bij wat we moeten blijven doen: zicht op Christus houden. Zoals Petrus moest, toen hij over het water naar Jezus liep. Onze omstandigheden veranderen niet altijd. Marion beseft: ‘Ik houd dit drukke gezin, maar hoe ga ik ermee om en wat is mijn uitzicht? Je blijft alleen staande als je over de omstandigheden heen kijkt en zicht op Christus houdt!’ 

Reageren op dit artikel? Stuur een mail naar reacties@vrouwtotvrouw.nl