In de auto, vers geland op Nederlandse bodem. Mijn tijd in Colombia zit erop. Ik heb het afgelopen jaar ontzettend veel geleerd – maar van mijn collega zendingswerkers hoorde ik dat juist de terugkeer naar Nederland de dingen weer even in perspectief zet. Alles in het land van het werkveld is inmiddels normaal geworden, maar hoe kijk je dan naar Nederland? Mijn chauffeur vanaf Schiphol had wel een bingo-kaart kunnen maken van de verschillende dingen die me opvielen, zei ze. Drie buizerds, een stuk of elf molens, geen enkel gat in de weg en heel, heel veel luxe auto’s.

En dan hebben we het nog niet gehad over de supermarkt. Alle schappen vol, keuze uit A-merken en huismerken en nooit de vraag of je wel eieren kan krijgen vandaag. Hier kun je gewoon met een boodschappenlijstje naar de winkel, en hoef je niet de maaltijd af te stemmen op de groente die vandaag in de winkel ligt.

Op dag twee ging ik bij zonsondergang een rondje lopen. Gewoon, met mijn sleutels en mijn telefoon in mijn jaszak in plaats van in mijn superbeveiligde overvalproof beha. Geen zwervers op straat, vrijwel geen afval. Rechte stoepen en overal herfstblaadjes. Voor het eerst drong tot me door hoe veilig, schoon en rustig Nederland eigenlijk is. Hoe gezegend we zijn dat we hier vooralsnog weinig armoede kennen. Dat er een goed sociaal vangnet is voor mensen die dat nodig hebben. Nu maar hopen dat het niet te snel normaal wordt, zodat ik me er nog lang over kan blijven verwonderen.

Een kinderopvang in het centrum van Bogotá. Een stuk of 50 kinderen uit de sloppenwijken van deze Colombiaanse stad. Een idealistische Nederlandse twintiger die een jaar in Colombia woont omdat ze zich in het hoofd gehaald heeft dat dit voor haar de plek is om goed te doen. De cocktail waaruit mijn leven bestaat, dit jaar. Elise Verschuure geeft een inkijkje haar leven als zendingswerker – in dat wat goed gaat en ook dat wat minder goed gaat. In de dingen die ze leert en de dingen die ze nodig af moet leren.

Reageren? Stuur een mail naar reacties@vrouwtotvrouw.nl