Marianne: ‘Je kunt toch niet passief in een gemeente zitten?!’ 

Tekst: Corine de Jong, redacteur Vrouw tot Vrouw online 

Dienen in Gods koninkrijk – vrouwen in de gemeente 

‘Ik had echt nooit gedacht dat ik voorzitter van de vrouwenkring zou worden’, lacht de 45-jarige Marianne de Bruin. Maar vanaf september is ze dat toch echt. Van vrouwenkring ‘Jochebed’ in Barneveld. Ze ziet ernaar uit en tegelijkertijd ziet ze er ook tegen op. 

Kring met oppas
Marianne groeide op als Marianne Abbring in Wijngaarden. Er was een vrouwenkring waarvan zo’n acht oudere dames lid waren. ‘Ik heb er eigenlijk nooit over nagedacht om op de vrouwenvereniging, zoals dat toen nog genoemd werd, te gaan. Dat paste totaal niet bij mij. En ik was zelf natuurlijk ook nog jong.’  

Zo’n vijf jaar geleden verhuisde Marianne, samen met Johan en hun twee dochtertjes, naar Barneveld. ‘Je wilt in zo’n nieuwe gemeente mensen leren kennen, dus we oriënteerden ons op de kringen die er waren.’ Tot haar verrassing is er een vrouwenkring op woensdagmorgen, waar kinderoppas bij is. ‘Ik was inmiddels zelf ouder geworden, dus een vrouwenkring vond ik nu goed bij me passen. En het feit dat er kinderoppas was, kwam goed uit, want onze jongste was toen twee jaar.’  

De kringochtenden bevallen goed. ‘Er is een goede band, en we hebben open gesprekken over het geloof. Iedereen neemt haar eigen levensverhaal en -ervaringen mee, en daardoor leren we veel van elkaar.’  

Natuurlijk niet
In het afgelopen voorjaar is de voorzitter aftredend. De leden mogen namen indienen. Na een paar dagen krijgt Marianne een appje. Ze heeft veel stemmen gekregen en de vraag is of ze erover wil nadenken om voorzitter te worden. Een telefoontje volgt binnenkort. 

Het is voor haar gelijk helder. ‘Dat ga ik natuurlijk niet doen’, vertelt Marianne. ‘Het past helemaal niet bij me, ik kan dat niet, de verantwoordelijkheid vind ik veel te groot; al dat soort gedachten schoten door mijn hoofd.’ Het appje zakt al snel naar beneden en raakt bij Marianne in de vergeethoek. 

Bidden
Na een paar dagen realiseert Marianne zich opeens dat ze nog iets van zich moet laten horen. Juist op die zondag spreekt ze iemand van de vrouwenkring en er ontspint zich een gesprek van hart tot hart. ‘Dat gesprek heeft me tot nadenken gezet. Toen ben ik ervoor gaan bidden. Dat had ik niet gedaan toen ik dat appje ontvangen had’, zegt Marianne, enigszins beschaamd. In die dagen wordt Marianne sterk geconfronteerd met de tekst dat we niet alleen hoorders van het Woord, maar ook doeners moeten zijn. ‘Ik kreeg steeds meer bereidheid om positief te reageren op de vraag om voorzitter te worden. Ik besefte dat het mooi is om te doen, omdat ik er zelf ook van leer. Als voorzitter bereid je immers – nog meer dan een ‘gewoon’ lid – de Bijbelstudies voor. Dus de eerste winst is eigenlijk voor jezelf.’ Het kwam voor Marianne ook op een bijzonder moment, zegt ze achteraf. Ze was juist gestopt met de ouderraad van school en bedacht dat ze daarom weer wat anders kon gaan doen. ‘Ik vind het ook fijn en goed om iets te doen naast het moeder-zijn en je werk.’ 

God roept
Als de voorzitter van de vrouwenkring belt, heeft Marianne haar antwoord klaar. ‘Ik doe het graag.’  

In september hoopt ze te starten. ‘Ook al heb ik volmondig ja gezegd, ik vind het ook best spannend. Vooral als mensen allerlei vragen hebben bij de Bijbelstudie. Weet ik dan wel alles? Hoe ga ik dat doen?’ De komende tijd gaat Marianne zich verdiepen in het Bijbelboek Ruth, waar de Bijbelstudies over gaan. ‘Dat vind ik ook weer fijn om te doen, want ik ga daar veel van leren.’ 

Marianne sluit af: ‘Ik vind het belangrijk om iets in de gemeente te doen en een stukje verantwoordelijkheid te nemen. Ik ervaar dat God me hiervoor heeft geroepen. En je kunt toch niet passief in de gemeente zitten en niets doen?!’