Geloven is een kwestie van volhouden!

Tekst: Lia van der Neut 

Voorafgaand aan het nieuwe winterseizoen waarin we weer catechisatie zouden geven, was er een gastspreker uitgenodigd om ons het nodige te leren over de geloofsontwikkeling bij tieners. Ze legde uit dat er fases zijn waarin jongeren onderzoeken (of niet) wat God en het geloof voor hen betekent en dat zij zich vervolgens aan God verbinden (of niet). 
Om ons er persoonlijk bij te betrekken, stelde ze de vraag hoe dat bij onszelf in onze tienerjaren is geweest. Ik zat tussen twee jongere vriendinnen die mij aankeken, benieuwd wat ik hierover te zeggen had en ik stak van wal … 

‘Ik was al jong bewust gelovig. Toen ik tien was, heeft een kinderleidster haar groep aangemoedigd om de Heere Jezus aan te nemen. Met haar hulp heb ik Hem gevraagd om in mijn hart te komen wonen. Toen wist ik dat ik een kind van God was. Ik was zó blij! Omdat die verbinding er was, ben ik als tiener niet echt bezig geweest met het onderzoeken … Maar wél met het verdedigen van mijn geloof. Want op de middelbare school waren leraren die probeerden mijn geloof onderuit te halen, of die spotten met de Bijbel. Ik kon dan mijn mond niet houden! Maar nu ik 57 jaar ben, worstel ik soms meer met het geloof …’ Mijn jongere vriendinnen keken me verbaasd aan, alsof ze dachten: ‘Jij …?!’ en ik kan me voorstellen dat ze iets van teleurstelling voelden. Misschien hadden ze gedacht dat alles wanneer je wat ouder bent, tot rust komt, op zijn plek valt. Dat je geloof dan zo diepgeworteld is, dat het elke storm kan doorstaan. Maar als ik eerlijk ben, lijkt mijn geloof nu soms op de golven van de zee, die op en neer worden geworpen door de wind (Jakobus 1:6).  

Heb ik nog gezegd dat ik me vastklamp aan de Heere en Zijn Woord, omdat ik niet kan en wil leven zonder Hem? Lieve vriendinnen, deze blog is speciaal voor jullie, en voor iedere gelovige die soms twijfelt, want hierover is nog meer te zeggen.  

De apostelen maken duidelijk dat geloven geen vanzelfsprekendheid is. Steeds opnieuw dringen ze erop aan om te volharden. Jakobus zegt hierover:  

Acht het enkel vreugde, mijn broeders, wanneer u in allerlei verzoekingen terechtkomt, want u weet dat de beproeving van uw geloof volharding teweegbrengt. Maar laat die volharding ook volledig mogen doorwerken, opdat u volmaakt bent en geheel oprecht, en in niets tekortschiet. 

En als iemand van u in wijsheid tekortschiet, laat hij die dan vragen aan God, Die aan ieder overvloedig geeft en geen verwijten maakt, en ze zal hem gegeven worden. Maar laat hij er in geloof om vragen en daarbij niet twijfelen. Immers, wie twijfelt, lijkt op een golf van de zee, die door de wind voortgestuwd en op- en neergeworpen wordt. (…) 

Zalig is de man die verzoeking verdraagt, want als hij beproefd gebleken is, zal hij de kroon van het leven ontvangen, die de Heere beloofd heeft aan hen die Hem liefhebben. 

Jakobus 1:2-6 en 12 (HSV) 

Jakobus maakt duidelijk dat je als gelovige verzoekingen kunt verwachten, waardoor je geloof wordt beproefd. Dat is geen prettige ervaring, maar het brengt wel volharding teweeg. Ik denk terug aan de middelbare school, waar de aanvallen op mijn geloof mij uitdaagden om van mijn geloof te getuigen en achteraf beschouw ik dat als een zegen, want door te getuigen:  

• eer je God; 
• deel je het Evangelie met anderen;
• wordt je eigen geloof versterkt!  

Twijfel wordt door Jakobus niet als iets positiefs beschouwd. Je doet er de Heere mee tekort. En toch bekruipt de twijfel ons soms … Dan mogen we bidden zoals de man die in tranen zijn nood uitriep tot Jezus: ‘Ik geloof, Heere! Kom mijn ongeloof te hulp’ (Markus 9:24). 

Twijfel kan toeslaan wanneer het gevoel ontbreekt. Maar laat je geloof niet gebaseerd zijn op je gevoel, want als je dat doet, ben je de ene dag in de zevende hemel en de andere dag voel je je verloren en twijfel je aan alles. Laat je geloof gebaseerd zijn op de Heere Jezus, je Redder. Wees op Hem gericht, de Leidsman en Voleinder van het geloof (Hebreeën 12:2). En kies er elke dag opnieuw voor om de vertrouwelijke omgang met de Heere te zoeken. Blijf Bijbellezen, volhard in het gebed en dank God in alle omstandigheden. Dan komt er weer een dag waarop je hart wordt geraakt en je de vreugde en vrede ervaart van het leven met God.  

De Israëlieten kregen op verschillende momenten de opdracht om gedenkstenen op te richten, opdat zij niet zouden vergeten … 

Wat zijn de momenten in je leven die zo’n gedenksteen verdienen? Wat heeft de Heere voor jou gedaan? Tijdens je doop of belijdenis, of op een ander moment in je leven? Als jij je eigen ‘gedenkstenen’ hebt, kunnen die jou helpen op momenten dat de twijfel toeslaat. Je hoeft alleen maar naar de gedenkstenen te kijken om te weten: God is er toch!  

Onthoud wat de Heere Jezus heeft gezegd: 

Mijn schapen horen Mijn stem en Ik ken ze en zij volgen Mij. En Ik geef hun eeuwig leven; en zij zullen beslist niet verloren gaan in eeuwigheid en niemand zal ze uit Mijn hand rukken. Mijn Vader, Die hen aan Mij gegeven heeft, is meer dan allen, en niemand kan hen uit de hand van Mijn Vader rukken.  

Johannes 10:27-29 (HSV) 

Hoe mooi is dat!  

Je denkt misschien dat jij je, ondanks je twijfel, aan de Heere vastklampt, maar feit is dat Hij jou niet loslaat!