Door: Engelien van Tilburg-van Beek

De stap over de drempel van een protestantse pastorie was voor mij hervormingsdag. Als dertigjarige rooms-katholieke vrouw, getrouwd met een protestantse man, moeder van vijf kinderen, had ik geen idee, wat deze stap teweeg zou brengen.

Mijn naam is Engelien van Tilburg. Geboren en getogen in een door en door roomse boerenfamilie werd ik grootgebracht met rituelen, goud en wierookgeur om Gods gunst te zoeken. Vragen over God werden thuis afgedaan met “mond houden” en in de kerk met “mysterie”. Mysterie in de betekenis van geheimzinnig; dat is grondeloos, onzeker, beangstigend en tegelijk kneedbaar. De angst werd weggemasseerd door beeldendienst, amuletten enz.

“De angst werd weggemasseerd door beeldendienst, amuletten enz.”

In rooms-katholieke gezinnen blijft de Bijbel dicht. Behalve wat stereotype uitdrukkingen weet niemand wat protestantisme inhoudt. Men is er huiverig voor. Een gemengd huwelijk wordt gedoogd zolang de roomse mores niet doorbroken wordt. Dus deed ik er alles aan om die te bewaken.

Helaas tevergeefs. Hoe meer ik mijn best deed, hoe verder ik afweek: een gemengd huwelijk, huisvrouw zonder baan, groot gezin. Alles ging tegen de tijdgeest in. Mijn verstand en mijn omgeving vonden het bijna asociaal. Waarom voelde ik in mijn hart dat het zo moest gaan? Geestelijke duisternis verhinderde me te zien dat God aan het werk was. Hij legde in mijn dagelijkse leven de zaken op hun plaats. Hij bracht, via mijn man, Zijn Woord, stelde mij op de plaats van Eva (Gen. 3: 16) en maakte mij een blijde moeder van negen kinderen (Ps. 113: 9b).

Maar God was al veel eerder begonnen. Mijn moeder stierf toen ik vier jaar was. Vanaf dat moment hing de dood als een grauwe waas over mijn leven. Toen ik zeven jaar was, kwam God Zelf mij troosten. Tijdens de godsdienstles hoorde ik: Jezus is de Verlosser. Ik geloofde dat en terstond was alle donkerheid weg. Er kwam licht, liefde, blijdschap in mijn hart. God maakte mij ziende, maar ik zag slechts contouren (Mark. 8: 24). Mijn leven zat vol vraagtekens omdat ik cultureel rooms gevormd was.

“Mijn roomse gedachtepatroon kon het niet bevatten. Ik hoefde het juk van werken niet meer te torsen.”

Eén vraagteken werd een noodkreet: hoe moest ik onze kinderen opvoeden voor Gods aangezicht? Godsdienstig gevormd door navolging had ik geen voorbeeld model om onze kinderen naar te vormen. De Bijbel kende ik niet. Het zou tien jaar duren, voordat mijn Bijbelkennis op peil zou zijn. De verandering in doen en laten van mijn man, nadat hij gegrepen was door het Woord én die noodkreet deden mij de stap over de drempel zetten. Samen volgden we belijdeniscatechisatie. Ik dronk het onderwijs in als water. De Heilige Geest opende mijn blinde ogen. Ik boog onder het Woord. De duisternis week voor het Licht. De zwarte nacht was voorbij. Het voelde als thuiskomen: door het geloof in Christus verzoend met God.

Mijn roomse gedachtepatroon kon het niet bevatten. Ik hoefde het juk van werken niet meer te torsen. God nam het weg. Door het geloof mag ik rusten in het volbrachte werk van Christus.

Geleidelijk aan moest de roomse zienswijze wijken voor de Schriftuurlijke. De Heere leidt mij nu langs de weg, waarop zelfs een rooms-katholieke vrouw niet dwalen kan. Soli Deo Gloria!

Reageren? Stuur een mail naar reacties@vrouwtotvrouw.nl