- Gepubliceerd door
- Vrouw tot Vrouw
- Gepubliceerd op
- 18 mei 2021
- Categorieën
- Link in bio
- Magazine
- Tags
- belijdenis
- toewijding
Een eeuwige God, Die nu al dichtbij is
Anne Korpershoek is 18, woont met haar ouders, zusje en twee broertjes in Dordrecht, en wil daar nooit meer weg. Ze heeft kortgeleden haar vwo-diploma behaald en studeert inmiddels aan de pabo in Gouda. Daarnaast werkt Anne op de pizza-afdeling van een supermarkt, en in het weekend staat ze achter de groentekraam. Op termijn wil ze graag voor de klas. Anne heeft best veel liefhebberijen, maar houdt het meest van zingen, lezen en winkelen.
Jacqueline van Utrecht is ook 18 en woont eveneens in Dordrecht. Ze woont er samen met haar ouders en zes broers, van wie er vier jonger zijn dan zij. Ze leert voor kok. Per week is ze daarvoor één dag op school te vinden en vier dagen in een hotel in Papendrecht. Jacqueline zit in het laatste jaar, en specialiseert zich daarna graag verder in patisserie en voedingsleer. Wat ze in haar vrije tijd het liefst doet, laat zich gemakkelijk raden: koken en bakken.
Anne en Jacqueline gaan allebei in Dordrecht naar belijdeniscatechisatie.
Supermooi
Jacqueline is sinds een jaar of drie serieus bezig met het geloof en heeft veel nagedacht. Ze verlangt ernaar om eindelijk aan het avondmaal te mogen gaan. ‘Altijd als er avondmaal was, dacht ik: dat wil ik ook heel graag! Het lijkt me zo supermooi om aan te gaan.’
Anne vindt eigenlijk dat ze nog wat jong is. ‘Ik dacht altijd dat belijdenis doen meer iets was voor ouderen en voor stelletjes. Maar vorig jaar deed een groep best wel jonge mensen belijdenis. Ik heb toen fijne gesprekken gehad met iemand uit die groep. Daardoor ging ik anders kijken; het gaat er niet om hoe oud je bent, maar of je het gelooft. Ik twijfelde nog wel of het voor mij ook al tijd was, en ging daarom toch naar de gewone catechisatie.
“Ik kreeg zoveel signalen en werd er zo duidelijk op gewezen, dat ik er toch maar gewoon naartoe ben gegaan.”
Ik vond het wel jammer dat het daar weer over de gebruikelijke onderwerpen ging en dat ik niet echt iets nieuws leerde. Na een tijdje sprak ik een meisje dat wel meteen naar belijdeniscatechisatie ging, ook al vond ze het een grote stap. Ze vertelde dat ze er heel veel leerde en het fijn vond.
Ik kreeg zoveel signalen en werd er zo duidelijk op gewezen, dat ik er toch maar gewoon naartoe ben gegaan. Ik voelde steeds meer dat ik echt belijdenis wilde doen, en in ieder geval nu alvast de catechisatie wilde doorlopen. Ik hou ervan veel vragen te stellen en veel te leren en dat kan daar. Ik vind het er heel fijn. Misschien ga ik nog wel een extra jaartje belijdeniscatechisatie doen; daar ben ik nog niet helemaal uit.’
Ook Jacqueline vindt het er erg fijn. ‘De groep is serieus met het geloof bezig en het is er persoonlijker dan bij de gewone catechisatie. We praten bijvoorbeeld met elkaar over waarom we belijdenis willen doen. Ook doen we bijbelstudie met elkaar. Ik leer er heel veel. Als het had gekund, was ik er veel eerder naartoe gegaan.’ >>
Ook voor mij
<< Eén ding hield Jacqueline aardig bezig. ‘Ik heb er heel lang over getwijfeld of het ook echt voor mij was, of ik wel een kind van God mocht zijn. De ene week dacht ik: het gaat nu echt goed met mijn geloofsleven, en een week later was alles weer weg. Ik denk dat iedereen dat wel kent. Als het niet goed ging met mijn geloofsleven, vroeg ik me af of ik nog wel kon terugkomen bij God voor hulp. Ik vond dat zelf eerlijk gezegd niet kunnen.
“Waarom zou ik nog twijfelen? Zijn genade is genoeg, ook voor mij.”
Gelukkig hoorde ik veel preken waarin werd gezegd dat je altijd terug mag komen. Het werd een keer zelfs heel scherp neergezet: als je Zijn hand niet grijpt, dan zeg je eigenlijk dat Zijn genade niet genoeg is voor je. Dat heeft me erg geholpen. Waarom zou ik nog twijfelen? Zijn genade is genoeg, ook voor mij.’
Anne wordt weleens heen en weer geslingerd. ‘Het hele mooie van het Evangelie is, dat het er juist is voor wie zondigt. Daarom hoef ik er niet aan te twijfelen of het wel voor mij is. Aan de andere kant denk ik soms: je kunt dat mooi denken, maar je doet vaak zo makkelijk je eigen zin. Je hebt het je vast maar een beetje aangepraat.
Sinds een tijdje onderstreep ik in de Bijbel dingen die me aanspreken. Het helpt heel goed, om terug te lezen wat me eerder heeft geholpen. Bijvoorbeeld een halfjaar geleden, toen dacht ik vaak: ik zoek God wel, maar ik heb vast niet genoeg zondekennis. Ik vroeg me dan af waarom ik me niet slechter voelde over bepaalde dingen en of ik God dan wel echt had gezocht.
Toen las ik de onderstreepte tekst uit Psalm 27: ‘Zoek Mijn aangezicht. Ik zóek Uw aangezicht, HEERE’. Ik dacht: ja, ik heb toch echt God gevonden als je dat zo kan zeggen. Pas achteraf, toen ik de teksten onderstreept zag staan, werd dat me duidelijk. Ik geloof dat de Heilige Geest echt de drijvende kracht in dat soort dingen is.’
Veranderen
Anne hoopt dat sommige dingen anders worden als ze belijdenis heeft gedaan. ‘Ik vind het heel vervelend dat ik soms een beetje lui ben als het gaat om bijbellezen. Dan heb ik bijvoorbeeld de hele dag niet gelezen, en moet ik daar ‘s avonds als ik naar bed ga nog mee beginnen. Op dat moment heb ik er meestal de concentratie niet meer voor. Hooguit voor een klein stukje. Dat wil ik heel graag veranderen, maar dat is nog niet zo goed gelukt. Of bijvoorbeeld als ik op maandagavond na belijdeniscatechisatie naar huis fiets. Ik ben dan vaak ongemerkt heel de weg aan het praten met God over mijn dag, en over wat er besproken is. Ik vraag me elke keer weer af waarom ik dit niet vaker doe.
“Ik verlang er echt naar dat dit verandert.”
Van zulke dingen word ik weleens een beetje moedeloos. Ik verlang er echt naar dat dit verandert. Als mens kun je dat natuurlijk niet alleen doen, dus daar bid ik voor. Ik hoop dat als ik belijdenis heb gedaan, het helpt om mezelf erop te wijzen dat ik iets heb beloofd. Een beetje als stok achter de deur. Ik weet niet of het zo werkt, maar dat hoop ik in ieder geval.
Voor Jacqueline is er al veel veranderd. Ze heeft gedurende het afgelopen jaar geleerd om God steeds meer in alles te betrekken, en om tot in de allerkleinste dingen afhankelijk te zijn van Hem.
“…als het moeilijk wordt, vertrouw ik God dan nog?”
‘Als ik terugkijk naar het afgelopen jaar, zijn er veel moeilijke momenten geweest. En nog steeds zijn die er. Ik dacht daarvoor weleens: als het moeilijk wordt, vertrouw ik God dan nog? Toen het zover was, raakte ik gelukkig ondanks alle teleurstellingen mijn geloof niet kwijt. Dat mocht ik door alles heen vasthouden, terwijl ik juist vaak de neiging heb om op te geven. Dat vind ik heel bijzonder, dat komt niet bij mijzelf vandaan. Ik merkte dat het steeds makkelijker werd om afhankelijk te zijn van God. Dat maakt mij dankbaar. Als je heel vaak wordt teleurgesteld, merk je op een gegeven moment dat je je alleen nog kunt vasthouden aan God en aan je geloof. Alleen God is echt betrouwbaar.’
Verlangen
Door de coronacrisis is het sociale leven van Anne heel anders dan voorheen, en is ze minder druk met leven in de wereld, zoals ze het zelf noemt. Ze heeft nu veel meer rustige momenten. Tijdens een van die momenten werd ze geraakt door een lied dat over de hemel gaat.
“Het leek alsof ik de trompetten hoorde schallen.”
‘Ik zit nu vaker op mijn kamertje muziek te luisteren, liedjes te schrijven en te zingen. Een tijdje geleden luisterde ik het lied ‘Geboren’ van Kinga Bán. Het is uitgebracht nadat ze is overleden. Ineens dacht ik: wow, zij ís daar nu! En op dat moment leek het alsof ik de trompetten daar hoorde schallen. Ik voelde toen echt verlangen. Ik dacht: oh wow! Daar wil ik ook zijn. En: stel, ik overlijd nu, dan is dat helemaal niet zo heel erg, want dan kom ik gelijk daar. Nu denk ik er weer wat minder aan hoor, maar toen was ik er echt mee bezig.’
Dit artikel is verschenen in ‘De Hervormde Vrouw’. Meer weten? Kijk hier.