Tekst: Annelies van der Linde-van Zuthem en Hannah Neele

Ze stonden allebei eens voor in de IJsselmuidense Dorpskerk om hun ja-woord te geven aan God en Zijn gemeente. Ze kennen elkaar van gezicht, maar ze hebben elkaar nooit gesproken. Tijdens het interview zitten Annie Grandia (69) en Mariah Neervoort (24) naast elkaar en blikken ze terug op hun belijdenis. 

Voor Annie is het al 47 jaar geleden dat ze belijdenis van het geloof aflegde. De catechisatie volgde ze, samen met haar man Cock, bij Ds. J.H. Vlijm. ‘Ieder die in Hem gelooft, zal niet beschaamd worden’, was de tekst die Annie meekreeg. Annie en Cock kregen vier kinderen en negen kleinkinderen, van wie één op jonge leeftijd is overleden. 

Tweeënveertig jaar later stond Mariah op diezelfde plek. Van dominee H.J.T. Lubbers leerde ze veel. Vijf jaar geleden gaf hij haar na haar ja-woord Romeinen 15: 13 mee: ‘De God nu van de hoop moge u vervullen met alle blijdschap en vrede in het geloven, opdat u overvloedig bent in de hoop, door de kracht van de Heilige Geest.’ Mariah is getrouwd met Harald en samen zijn ze ouders van drie jonge kinderen. In het dagelijks leven werkt ze als leraarondersteuner en leerlingbegeleider in het praktijkonderwijs. 

Feest! Als je terugdenkt aan je belijdenis, is dat woord dan passend?
Mariah: ‘Ik zou mijn belijdenis wel omschrijven als een feest ja, het was een mooi moment. Ik deed het ook niet zomaar omdat ik er bijvoorbeeld de leeftijd voor had. Het was een heel bewuste keuze. Ik was blij dat ik die keuze mocht en kon maken, maar het was niet alleen maar feestelijk. Na de dienst drukten veel mensen mij de hand en zeiden: ‘Welkom in de strijd.’ Dat voelde toen heel zwaar. Je denkt dat anderen heel blij zijn met de keuze die je hebt gemaakt. Dat zijn ze natuurlijk ook, maar ik wist toen niet dat deze woorden vaak gebruikt werden na een belijdenis. Achteraf kan ik het plaatsen, maar op het moment zelf voelde het een beetje beladen.’ 

Annie: ‘Het was een heel vreugdevol moment, zo zou ik het eerder omschrijven. Mijn man en ik bevonden ons in een bijzondere periode van ons leven, want in dezelfde week als onze belijdenis trouwden we ook. We maakten samen een nieuwe start, heel bijzonder. Deze week luisterde ik de belijdenisdienst nog terug. Daarvoor leende ik van een kennis zo’n oude bandrecorder, de opname is tenslotte al van 47 jaar geleden. Ik herinner me dat we een fijne groep hadden tijdens de belijdeniscatechisatie. Ze waren ook allemaal aanwezig op onze bruiloft. Daar denk ik met vreugde aan terug.’ 

Hoe kwamen jullie tot de keuze om belijdenis te doen?
Mariah: ‘Toen ik 16 was kreeg ik verkering met Harald. Hij was toen 21 en serieus met het geloof bezig, terwijl ik een echte puber was en daar nog helemaal niet mee bezig was. Drie jaar later deed hij belijdenis. Hij was er klaar voor en ik echt nog niet. Toen hij belijdenis van het geloof had afgelegd, dacht ik: maar dat wil ik ook. Ik zag bij hem dat het goed genoeg is, als je je leven leidt mét Jezus. Ik was jaloers op zijn gelovige manier van leven.’ 

Annie: ‘Belijdenis doen was voor mij geen automatisme. Omdat we in diezelfde periode gingen trouwen, dachten we veel over ons leven samen na. We wilden samen met God beginnen. Belijdenis doen, hoort daar helemaal bij. Mijn ouders spraken vroeger ook heel open over het geloof. Omdat ik enig kind ben, heb ik dat van jongs af aan van heel nabij meegekregen.’ 

Belijdenis gedaan, en dan … Wat is er anders geworden na je belijdenis?
Mariah: ‘Voordat ik er klaar voor was belijdenis te doen, leefde ik zoals ik zelf graag wilde, zonder na te denken over de gevolgen. De weekenden vulde ik in zoals ik dat zelf leuk vond en ik kwam op plekken waar ik niet hoorde. Dat het niet mocht, werkte voor mij juist averechts. Langzamerhand veranderde dat. Mijn relatie met Harald speelde daar ook een grote rol in. Hem tegenkomen, had ik echt nodig, want ik was veel te veel op mijzelf gericht. Het verschil tussen toen en nu is dat ik God betrek bij alles was ik doe. De keuzes die ik maak, maak ik mét God. Toch moest ik daar wel mijn weg in vinden, want vlak na mijn belijdenis wilde ik zelfs geen terrasje meer bezoeken met een vriendin. In de stad gebeurde tenslotte alles wat niet goed was. Het kostte tijd om dat te relativeren. Ik kan prima met een vriendin een drankje doen, maar nu als gelovige vrouw. Dát is het verschil.’ 

Annie: ‘In ons huwelijk hebben mijn man en ik moeilijke dingen meegemaakt. Er waren veel zorgen bij de geboorte van ons oudste kind die met 28 weken ter wereld kwam, maar gelukkig mocht dat allemaal goedkomen. Het verdriet om het -op bijna 3-jarige leeftijd- overlijden van ons kleinkind was en is groot. Ook het op nog vrij jonge leeftijd sterven van mijn ouders heeft mij diep geraakt. Als enig kind blijf je ineens alleen over. We kunnen er in ons huwelijk altijd samen én met de Heere over praten. Het geloof is ons houvast. Niet omdat mijn geloof zo goed is, maar omdat God zo goed is. Wij kunnen geen dag vooruitkijken, maar God houdt ons vast. Ook in moeilijke tijden. Mijn moeder zei weleens: ‘De Heere is voor mij zo goed geweest, dat wil Hij ook voor jou zijn.’ Ze had een nauw leven met de Heere. Hij heeft mijn ouders Thuisgehaald, al was dat door het gemis in het begin moeilijk om te zien.’ 

Mariah: ‘Als ik nu terugkijk naar vijf jaar geleden, is er zo veel gebeurd. Als ik de jongeren nu ieder jaar voor in de kerk zie staan, denk ik: je staat er nu zo onschuldig, wat komt er allemaal nog op je af. Bij geloofstwijfel en zwakke momenten in mijn geloofsleven kijk ik echt niet alleen terug op mijn belijdenis. Afgelopen zondag was de bediening van het Heilig Avondmaal en ook daar mocht ik bemoedigd worden in mijn geloof, door de tekst: ‘Gij zijt verlost, God heeft u welgedaan.’ God werkt door. Ook nu nog, als je belijdenis al een aantal jaren achter je ligt.’ 

Welke advies hebben jullie voor jonge vrouwen die nog belijdenis gaan doen?
Annie: ‘Leef dicht bij de Heere. Soms kom je al vroeg in je leven moeilijkheden tegen. God geeft je dan de kracht die je nodig hebt, door alles heen. Blijf dicht bij Hem en praat daar in je gezin ook open over. Dan is het geloof niet speciaal voor moeilijke momenten, maar doortrekt het je leven. Bid ook veel tot de Heere. Al zijn het maar een paar woorden. Het gaat niet om de lengte van het gebed, maar om de verbinding met Hem.’ 

Mariah: ‘Als ik een advies mag geven: zoek de Heere op. Als ik kijk naar een gemiddelde dag, dan vliegt die voorbij. Ik vraag me soms af wanneer ik uit de Bijbel moet lezen. ’s Avonds in bed ben ik zo moe, maar doe het dan tóch. Zoek de Heere iedere dag door Bijbel te lezen en te bidden, ook als je geen tijd hebt of geen moment hebt kunnen vinden. Het hoeft niet lang en veel, maar pak die tijd. Ook als je moe bent.
Ik zou oudere gelovige vrouwen graag op willen roepen om zich te verdiepen in jonge vrouwen. Er komt zoveel op ons af: denk alleen al aan de sociale druk en het internet. Ik hoop dat oudere vrouwen beseffen dat jonge vrouwen in een heel roerige tijd leven. En juist die oudere generatie kan daar heel mooi over in gesprek gaan. Ik merk bij hen vaak veel rust. Heel bijzonder.’ 

Annie: ‘Ik merk weleens dat mensen van mijn leeftijd een zekere schroom voelen om onderling openhartige gesprekken over het geloof aan te gaan. Ik hoop dat ze het dan wel in hun gezinnen doen.’ 

Mariah: ‘Ja, maak je kinderen er bijvoorbeeld bewust van dat samen Bijbellezen en bidden heel normaal is. Ik weet nog dat ik vroeger zó spannend vond om voor het eerst te bidden.’ 

Annie: ‘Als het over adviezen gaat: naast de Bijbel kun je soms ook zo veel aan liederen hebben. Afgelopen week zongen we op koor het lied ‘Genade, zo oneindig groot.’ Zoiets kan me dan zomaar ineens diep in het hart raken. Daarom is zingen ook zo belangrijk!’ 

Reageren op dit artikel? Stuur een mail naar reacties@vrouwtotvrouw.nl