• Gepubliceerd door
  • Anna Slingerland-Uittenbogaard
  • Gepubliceerd op
  • 5 juli 2021

Trouw(en) of niet?

‘Ik trouw dus nooit van z’n levensdagen’, riep Esther, de jonge social worker uit ons team. We zaten in een ambulance met een team dat voornamelijk bestond uit mannen, op weg naar een paar verafgelegen patienten die we wilden bezoeken. De mannen lachten haar uit: ‘Natuurlijk wil jij een man, elke vrouw heeft een man nodig’.

Dat is de basisgedachte in Malawi: iedere vrouw heeft een man nodig. Om haar te onderhouden, te beschermen en om een plaats te krijgen in de maatschappij. Als je getrouwd bent, krijg je in Malawi een andere aanspreekvorm. ‘Vrouw van Jaco’, in mijn geval. Esther, de social worker, verklaarde waarom ze geen man wilde: ‘Mannen bedriegen vrouwen toch alleen maar’. De drie collega’s in de ambulance moesten hard lachen maar gaven geen commentaar. Ik vroeg een jonge man in de groep die zojuist getrouwd was, of hij van plan was z’n trouwbelofte te houden en bij zijn vrouw te blijven. Een beladen kwestie en lekker direct Nederlands, om dat zo te vragen. Hij pareerde met een tegenvraag: ‘Alsof jouw man zo trouw aan jou is, dat kun je nooit weten’. Ik bedacht verbijsterend dat ik dat dus wel wist (ja, toch?). Maar volgens de jonge verpleger kon dat niet: Nee, ‘guys like to play around’ en ik moest dus echt niet denken dat ik mijn man lekker voor mezelf had.

Betrapt met een minderjarig meisje

In mijn missiedorp (klein stadje) is elkaar trouw beloven en dat dan ook waar maken helaas niet zo vanzelfsprekend. Misschien is dat wel nergens op de wereld zo, en ben ik naïef als ik verwacht dat dat hier na 140 jaar van zending bedrijven en kerkplanting anders zou zijn. Toen ik geïnformeerd werd dat mijn teamlid (een jongen waar ik zes maanden ervoor nog op de bruiloft aanwezig was geweest) betrapt was met een minderjarig meisje en er een proces zou volgen, was ik aardig van de kaart. Ik beschouwde hen als goede vrienden en vond dit heel akelig voor vrouw in kwestie. Toen ze de volgende dagen erg verliefd door het ziekenhuis liepen, elkaars handen vast hielden en hard lachten om elkaars grappen, begreep ik het helemaal niet meer. Ze wilden duidelijk de buitenwereld overtuigen dat alles goed zat. En je man zo snel alweer verlaten betekent een afgang, dus dat bleek geen optie. Onze vriendschap was even bekoeld, want openheid in vriendschappen is dan weer iets wat voor ons Nederlanders een belangrijke waarde is.

Vroeg of laat bedrogen

Toen afgelopen week een collega van mij hoogzwanger bleek te zijn terwijl er verder geen man in beeld is, waren de roddels niet van de lucht. Het moest volgens de algemene stelling een getrouwde man op de campus zijn want anders zou de man in kwestie wel bekend worden gemaakt. Ik zag een opening om hier met mijn collega Sarah over in gesprek te gaan, want haar man woont in een stad op een uur rijden afstand en zij woont bij ons ziekenhuis met haar twee kinderen. Zij geeft aan dat ‘eigenlijk iedere vrouw weet dat ze vroeg of laat bedrogen wordt’. Ik gaf aan dat mijn hoofd er niet goed bij kon: hoe kan het dat de Bijbel zo duidelijk pleit voor trouw, en dit gedrag in deze overtuigend christelijke omgeving dan de orde van de dag blijkt te zijn? Ze haalde haar schouders op: ‘Vrouwen vinden het leuk om mannen te verleiden, en mannen houden nou eenmaal van een pleziertje’. De oude Adam en Eva spelen dus nog steeds op. ‘Zelfs mijn man krijgt cadeautjes van vrouwen in zijn kantoor’, vertelde ze. ‘Ze weten dat ik op afstand woon en mijn man is nou eenmaal leuk.’ Op mijn vraag of ze hier dus samen met elkaar over konden praten knikt ze bevestigend: ‘Hij vertelt erover als ik hem in het weekend zie. Hij wijst ze altijd af, en zegt dat ze hun cadeautjes beter aan hun broer kunnen geven’.

Huwelijk vooropstellen

Ik vertelde Sarah dat mijn man en ik een afspraak maakten bij ons trouwen: mocht een van ons voor iemand anders vallen (oké, sterke gevoelens krijgen), en het moeilijk is om diegene de vermijden, dan moeten we vertrekken. Verhuizen. Weg gaan. Ons huwelijk voorop stellen. Ze kreeg grote ogen: zelfs je baan achterlaten? Ik knikte.

Zij vertelde dat ze met haar man de afspraak had dat ze geen andere relaties aan zouden gaan. En dat wij vrouwen voor onze man moesten bidden. ‘Zij hebben het er nou eenmaal moeilijker mee, en die vrouwen maken het hun niet altijd makkelijk, we moeten bidden dat ze sterk blijven, en hun hart warm blijft voor ons.’

Ik kan me niet herinneren dat ik daar ooit voor gebeden heb. In vergelijking met deze vrouwen heb ik een uitzonderlijk groot vertrouwen in mijn man. En dat houd ik lekker zo. Maar ik zal wel meebidden. Voor alle Adams en Eva’s inclusief mezelf.


Dit is de derde blog van Anna. Benieuwd naar de andere blogs? Lees hier.

Anna Slingerland-Uittenbogaard werkt als Manager Programma’s bij Nkhoma Mission Hospital in Malawi. Ze is uitgezonden door de GZB samen met haar man, die aan de watervoorziening voor de omgeving werkt. Ze houdt van creatieve projectjes, mensen in haar huis, schrijft graag over hoe God haar sterkt en is een tikkeltje kritisch op ontwikkelingswerk. Je kunt haar dagelijkse verhalen lezen via haar instagram.