Door: Elise Verschuure

De dikke Van Dale definieert “introvert” als “in zichzelf gekeerd, weinig spraakzaam”. Dat is niet in alle situaties toepasbaar op mij, maar het is een feit dat mijn sociale batterij snel leeg is en dat ik een tijdje met me, myself and I moet doorbrengen om die batterij weer op te laden. Dat kan best lastig zijn op het zendingsveld. Er zijn zelfs mensen die zeggen dat je beter extraverte mensen uit kan zenden. Of, in de woorden van mijn oud-huisgenoot: “Jij praat niet eens met de buren, moet je dat niet eerst doen voordat je naar het zendingsveld gaat?”

Ik moet zeggen, ik geniet ook altijd enorm van de verhalen van mensen die random gesprekken aangaan op straat, waardoor er mooie contacten ontstaan. Af en toe probeer ik dat, maar negen van de tien keer loop ik zonder me met wie dan ook te bemoeien over straat. Regelmatig stel ik mezelf de vraag, als ik weer eens als een mot tegen de muur geplakt sta op een sociaal evenement: Is het nodig om met Jan en alleman te praten om een goeie zendingswerker te zijn? Of, laat ik het wat breder trekken – om de liefde van Jezus uit te stralen?

Soms voel ik me schuldig dat ik nog geen mensen op visite heb gevraagd, hier. Dat ik ook hier nog nooit écht met mijn buren heb gepraat. Maar dan bedenk ik dat ieder zijn eigen talenten heeft. Laat mij maar een paar goeie contacten hebben bij wie ik me op mijn gemak voel. Laat mij maar naar het geklets van de kinderen luisteren, en meegaan in hun fantasierijke verhalen. Laat mij maar interviewen en lekker alleen achter mijn laptopje verhalen schrijven. Dat zijn voor mij de plekken waar ik de liefde van Jezus door kan geven, op mijn manier. En, als ik een keer een dag meedoe aan het oorverdovende geklets van de Colombianen, laat me dan daarna vooral ook een paar uur uitrusten.

Een kinderopvang in het centrum van Bogotá. Een stuk of 50 kinderen uit de sloppenwijken van deze Colombiaanse stad. Een idealistische Nederlandse twintiger die een jaar in Colombia woont omdat ze zich in het hoofd gehaald heeft dat dit voor haar de plek is om goed te doen. De cocktail waaruit mijn leven bestaat, dit jaar. Elise Verschuure geeft een inkijkje haar leven als zendingswerker – in dat wat goed gaat en ook dat wat minder goed gaat. In de dingen die ze leert en de dingen die ze nodig af moet leren.

Reageren? Stuur een mail naar reacties@vrouwtotvrouw.nl