• Gepubliceerd door
  • Anna Slingerland-Uittenbogaard
  • Gepubliceerd op
  • 19 mei 2021

Hoe het begon…

Ik herinner me de dag nog dat ik aankwam in Malawi. Moe van de reis, opgepikt op het vliegveld door onze Zuid Afrikaanse voorganger en twee Malawiaanse chauffeurs die ik enthousiast de hand schudde (nogal ongebruikelijk). Een vermoeiende reis door een adembenemend groen heuvelachtig landschap naar ons huis volgde. Daar aangekomen keek ik m’n ogen uit: een oud huis met verschrikkelijk grote kamers en hoge plafonds om de hitte te weren en een tuin die paradijselijk aandoet met z’n subtropische planten en palmbomen.

Een knikje

De dagen en maanden erna waren niet zo paradijselijk. Het ziekenhuis bleek geen zielig kliniekje waar ik als consultant wel even orde kon brengen in financiën en processen. Er stonden 550 mensen op de payroll en de financiële afdeling had maar liefst 12 mensen in dienst. Hoe meer zielen hoe meer… chaos, in dit geval. Ik kon het Engels van mijn Malawiaanse collega’s slecht volgen maar probeerde op de juiste momenten een knikje te geven. Later begreep ik dat een knikje hier in de stamtaal eigenlijk ‘nee’ betekent.

Zorg verbeteren

Maar iedereen die weleens in het diepe gegooid is kan beamen dat dit vaak resulteert in een steile leercurve: binnen mum van tijd leerde ik projecten kennen die palliatieve zorg, tuberculosezorg of brandwondenzorg aanboden, draaide ik dagen mee in de operatiekamers en ging ik mee op de mobiele kliniekbezoeken aan veraf gelegen dorpen. Mijn functieomschrijving kreeg meer focus: ik moest niets met de financiën gaan doen, want dat moesten de Malawiërs vooral zelf gaan beheersen. Ik werd aan het werk gezet om met de 40 projectdonoren van het ziekenhuis een brug te slaan tussen de zorg die geboden wordt en de doelstellingen van de donororganisaties. Dit kan een grote organisatie zijn zoals World Vision die aan malariapreventie wil verbeteren, of een kleinere private donor of kerk die ons ziekenhuis eens bezocht heeft en een projectje opgezet heeft.

Te mooi om waar te zijn

En zo zit ik hier tweeënhalf jaar later en kijk ik soms nog eens dankbaar en vol verbazing naar waar ik eigenlijk mee bezig ben. Ik ben onderdeel van projecten die 20 klinieken bouwen en projecten die 200 moeders trainen om hun oogst te verdubbelen met nieuwe technieken. Andere projecten weten in honderden dorpen de kindersterfte terug te dringen door aan hyiene en malaria-oorzaken te werken. Afgelopen jaar benaderden vier grotere partners uit de VS en Kenia ons. Zij willen dat ons ziekenhuis het centrum wordt om chirurgen op te gaan leiden voor de plattelandsgebieden in Afrika, waar nog geen dokter te vinden is. Het klinkt te mooi om waar te zijn, toch? Soms. Maar ook vaak niet. Juist met alle omstandigheden in deze werkomgeving heb ik God meer dan ooit nodig. Want hoe dit allemaal tot stand komt en hoeveel teleurstellingen daar soms bij komen kijken, is soms niet om over naar huis te schrijven. Maar toch ga ik dat proberen te doen, in negen blogs in dit komende halfjaar. Leuk als je mee leest!


Dit is de eerste blog van Anna. Benieuwd naar de andere? Lees ze hier.

Anna Slingerland-Uittenbogaard werkt als Manager Programma’s bij Nkhoma Mission Hospital in Malawi. Ze is uitgezonden door de GZB samen met haar man, die aan de watervoorziening voor de omgeving werkt. Ze houdt van creatieve projectjes, mensen in haar huis, schrijft graag over hoe God haar sterkt en is een tikkeltje kritisch op ontwikkelingswerk. Je kunt haar dagelijkse verhalen lezen via haar instagram.