Tot Mijn gedachtenis

Tekst: Hanna Jongejan, redactielid online toerusting 

Het is zaterdag. De zon schijnt naar binnen door de kerkramen. Het kostersechtpaar is hard aan het werk. Witte tafellakens komen tevoorschijn. Voor ze op tafel liggen, worden ze gestreken. Als ze op tafel liggen, zijn ze zonder kreukels. Smetteloos wit. Het laat maar een fractie zien van de rijkdom van het Heilig Avondmaal.  

Wanneer je op zondagochtend binnenkomt, lijkt de lege tafel je al iets te vertellen. Allen die hun zaligheid zoeken bij God, worden genodigd om te gedenken wat Hij gedaan heeft. De woorden uit het Avondmaalsformulier klinken bijna hoorbaar: ‘Ik voor u, daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven.’ Ik voor u. Het zijn maar drie woorden, maar heel het Evangelie ligt erin besloten. Hij voor mij. De wet stelt mij schuldig, wijst mijn tekort aan. En tegelijkertijd is er hoop door het Evangelie van vrije genade. Ralph Erskine schrijft: ‘Wat is dit Evangelie des vredes? Dit, namelijk, dat God in Christus voor u verzoend is over alles wat u hebt gedaan.’ 

In Mattheüs 26 lezen we dat Jezus het Heilig Avondmaal instelt. Het was in de nacht dat Hij verraden werd door Judas. In de nacht dat Hij de discipelen vroeg om met Hem te waken. Ze vielen in slaap. Hij wist wat Hem allemaal te wachten stond. De doodsangst. De folteringen aan Zijn lichaam. En toch laat Hij iets na. Nagelaten door een stervende Vriend, zo schrijft Thomas Boston. Voor Hij naar Zijn Vader ging, wilde Hij voor Zijn volk een feest en teken van liefde achterlaten. 

Wat is nu het belangrijkste doel van het Heilig Avondmaal? Jezus Zelf heeft hierover gesproken. ‘Doe dit tot Mijn gedachtenis’ (Lucas 22 vers 19). Een voortdurende herinnering aan het offer en de dood van Christus en aan de zegeningen die we daardoor ontvangen. Daar wijzen brood en wijn op wanneer we het Heilig Avondmaal vieren. Ons lichaam heeft voedsel nodig om in leven te blijven. Aan het Heilig Avondmaal wordt onze ziel gevoed door het eten van Zijn lichaam en het drinken van Zijn bloed. William Romaine (1714-1795) schrijft: ‘Hij wil dat u door deze tekenen heen kijkt naar de zaak die ze betekenen. Hij bedoelt het als middel van gemeenschap met Hem en als gezamenlijke broederschap met Hem in Zijn lijden.’ We mogen gelovig gedenken als we de tekenen zien. Opdat we nooit vergeten hoe groot de prijs was die Hij betaalde met Zijn kostbaar bloed, dat reinigt van alle zonde. Genade, oneindig groot.