‘Het mooiste vind ik als mijn bloemen tot zegen mogen zijn’

Tekst: Mariëlle Pelle, redactielid Vrouw tot Vrouw online

‘Nu denk ik weleens: hoe heb ik het gedaan? Lott was een baby en Floor was 3 jaar. Maar ik had het niet anders willen doen.’ Naar aanleiding van de Dag van de Ondernemer zijn we in gesprek met bloemiste Monique Arendse–van den Boer (37) uit Brakel, getrouwd met Carlo en moeder van Floor (11) en Lott (8).

Jaarlijks op de derde vrijdag van november is het de Dag van de Ondernemer. Een dag waarop aandacht wordt gegeven aan het belang van ondernemerschap, voor de maatschappij en de economie. Ondernemerschap vraagt durf en doorzettingsvermogen.

Dat het durf en doorzettingsvermogen vraagt, erkent Monique wel, maar zo zal ze vanuit zichzelf haar ondernemerschap niet beschrijven. ‘Ik begon mijn bloemenwinkel 8 jaar geleden, het was voor mij een meisjesdroom. De kinderen waren jong. Nu denk ik weleens: hoe heb ik het gedaan? Maar het is goed zo. We hebben de winkel aan huis. Ik ben er altijd, maar de kinderen moeten soms even wachten.’

Ik tref Monique in haar kleine bloemenwinkel op het erf achter haar huis. Vanuit haar keukenraam heeft ze het zicht op de winkel en ziet ze de klanten aankomen. Die worden enthousiast begroet door de vrolijke en nieuwsgierige Beegle Sjors. Direct als je binnenstapt, valt de vrolijke wand met verse bloemen op. Daarnaast staat de winkel vol met cadeautjes, prachtige potten, vazen en opgemaakte bloemstukken. Monique runt de winkel alleen, maar achter de schermen zijn haar man Carlo en haar ouders voor hand-en-spandiensten ook onmisbaar.

Wat vraagt het om moeder en ondernemer te zijn? Monique lacht en zegt: ‘Balans is de key.’ Waarop ze eerlijk vertelt: ‘Elke ondernemer ervaart dit denk ik. Je moet alle ballen hooghouden en soms valt alles naar beneden. Ik vind het heerlijk om ondernemer te zijn, het geeft uitdaging en vrijheid. De kinderen leren dat niet alles vanzelf gaat en dat er iets voor gedaan moet worden. Ze leren al jong om mee te helpen.’ Waarop ze aanvult: ‘Het is niet altijd leuk. Toen de kinderen klein waren, stond ik met een klant in de winkel en zag ik vanuit mijn ooghoeken de kinderen huilend in de box staan. Ook nu zijn ze soms een tijdje alleen. In de kerstperiode ben ik niet veel in het gezin, dan is papa vader en moeder tegelijk. Maar daar maken we van tevoren goede afspraken over en in de week na Kerst gaan we bewust op vakantie. Dan is het family-time, tijd voor elkaar. Werken kan altijd, we moeten er bewust voor kiezen om ook tijd voor ons gezin en voor elkaar te maken. Dat is altijd zoeken naar balans.’

‘Balans zoeken moet ik ook in mezelf,’ vertelt Monique. ‘Ik heb geleerd niet meer zo streng te zijn voor mezelf. Ik moet niet alles. De wereld van nu vraagt een 24-uurseconomie. Mensen denken dat ze 7 dagen per week en 24 uur per dag bloemen kunnen bestellen. Ik ga daar niet altijd meer in mee, grenzen bewaken is erg belangrijk. Ik heb ook een leven naast de bloemenwinkel en dat is me meer waard.’

Op de vraag wat het voor haar betekent om een christelijke ondernemer te zijn, lacht ze verlegen. ‘Zo ben ik niet begonnen, we zijn als gezin pas in 2019 tot geloof gekomen en hebben toen de kinderen laten dopen. In de winkel ontmoette ik mensen die christen waren, er groeide een verlangen. En nu mag ik er zelf van delen.’

Ik vind het belangrijk om een boodschap uit te dragen. Klanten die hier komen, zoeken vaak een bloemetje als bemoediging en dan komen er waardevolle gesprekken tot stand. In de winkel heb ik een kaartenmolen met kaarten waar Bijbelteksten op staan. Op de toonbank liggen gratis kaartjes met de tekst: ‘Je bent geliefd’, die ik vaak meegeef na een gesprek. Het bloemenkaartje met de tekst ‘Jezus weet ervan’ wordt vaak gekozen. Op het moment dat mensen dit kaartje kiezen, komt er vaak ook een verhaal. Er wordt hier veel verteld en gedeeld. Het zijn vaak maar korte gesprekken, maar ik neem er wel altijd de tijd voor.’

‘Ik ervaar dat mensen op mijn pad komen. Ze worden door God naar mijn winkel gestuurd. Afgelopen zomer kwamen er Duitse wielrenners aan. Een van hen was gevallen op de veerpont op weg hier naar het dorp. Ze vroegen waar er een plaats was waar ze wat konden drinken en de wond verzorgen. Ik heb een tuinstoel neergezet en ze de zorg gegeven die ze nodig hadden. Ze waren verbaasd.’ Monique kijkt me aan en zegt: ‘Maar dit is je medemens, je stuurt ze toch niet verder?’

Vanuit dit verhaal vertelt ze verder over een andere ontmoeting: ‘Het was zaterdagmiddag, een paar minuten voor sluitingstijd. Een onbekende man en vrouw kwamen nog de winkel in. Ik merkte dat ik al op mijn horloge keek en dacht: nu nog? Het oog van deze mensen viel op de kaartenmolen en de vrouw vroeg me: ‘Geloof jij in Jezus?’ Er ontstond een bijzonder gesprek. Deze mensen komen uit India en waren net in het dorp komen wonen. Ze waren nog vrij onbekend in het dorp en zochten naar wat informatie. Mijn winkel was de eerste plaats waar ze naar binnen stapten. Ik ben praktisch ingesteld, maar besefte ook: het is niet voor niets dat ze hier op zaterdagmiddag binnenlopen met de vraag: ‘Geloof jij in Jezus?’ Ik heb ze samen met andere mensen mogen helpen met praktische zaken. Zodat ze een fiets kregen, dat mevrouw vrijwilligerswerk mocht gaan doen bij de plaatselijke Dorcas-winkel en dat ze konden starten met Nederlandse les.’

Even is Monique stil, om dan te zeggen: ‘God heeft dit voorzien. Ik heb deze mensen regelmatig bezocht en zij mij. Tijdens haar zwangerschap heb ik samen met vriendinnen en meerdere vrouwen uit de buurt die inmiddels kennis met hen hadden gemaakt, haar geholpen aan de benodigde spullen. Bij de doop van hun kindje werden we uitgenodigd voor een dienst in hun kerkgemeenschap in Eindhoven. Het was bijzonder om daar zo gastvrij ontvangen te worden. Ik heb ze ook uitgenodigd om onze kerk te bezoeken. Ze hebben een keertje een dienst in onze gemeente bijgewoond en precies op dat moment was er een gastpredikant die voor zijn studie in India geweest was en dat in zijn prediking betrok. Dat bemoedigde zo en ik ervoer weer: God voorziet.’

‘Door de gesprekken in de winkel, door te luisteren en te ontmoeten mag ik tot zegen zijn. Als ik in het weekend bloemen over heb, bezorg ik ze bij mensen in de gemeente. Vaak kijk ik in de kerkbode om te weten waar de bloemen mogen zijn. Als ik ze bij ouderen bezorg, neem ik ook even de tijd om de bloemen op de vaas te zetten en een praatje te maken. Soms denk ik echt: ik heb hier eigenlijk helemaal geen tijd voor. Maar elke keer besef ik weer dat die 20 minuten het verschil kunnen maken. En laat ik eerlijk zijn, deze bezoeken bemoedigen mij ook.’

‘Ik kwam 4 jaar geleden pas tot geloof en ik heb dit samen met mijn gezin mogen ontvangen. Ik ben me er nu meer van bewust dat het leven niet maakbaar is. Ik voel me mentaal afhankelijk van God.’ Monique lacht en zegt dan: ‘Ik voel me nog steeds dat meisje van 16 dat haar droom uit ziet komen in haar bloemenwinkeltje. Maar nu heb ik geleerd om te bidden als ik het spannend of moeilijk vind. Bruidswerk vind ik soms nog best spannend, dan bespreek ik het ook met God. Ik zie mijn relatie met God net als een huwelijk. Ik mag alles met Hem bespreken en Hij heeft het beste met mij voor.
Voor mij is het waardevol als ik iets kan betekenen voor anderen. Het mooiste vind ik dat mijn bloemen in vreugde en verdriet, bij rouw en trouw, als troost, ter bemoediging, bij een feest of bij herinneringen tot zegen mogen zijn.’