• Gepubliceerd door
  • Vrouw tot Vrouw
  • Gepubliceerd op
  • 19 mei 2023
  • Tags

Elke dag manna

Door Anneke Tukker-Versluijs, pr-medewerker VOOR ELKAAR vakantieweken

‘Elke keer als ik op mijn loonstrookje zie staan ‘burgerlijke staat: gescheiden’ dan is dat confronterend.’ Ook al is het zes jaar geleden dat Machelien (39) is gescheiden, ‘het voelt nog steeds als een soort rouw, het doet pijn, het gaat niet over.’ Als moeder staat ze alléén voor de opvoeding van haar dochter (10). ‘Maar ik krijg elke dag nieuwe kracht van de Heere.’

Ze woont vier hoog, boven een winkelcentrum, in een gemiddeld grote plaats in de Randstad. Het is niet ideaal, ‘maar als alleenstaande moeder kom je niet aan een betere woning’. Terwijl Machelien zich installeert op de bank met een mok koffie en een heerlijk stukje notenkoek (‘recept van de site van Vrouw tot Vrouw’, zegt ze lachend), begint ze te vertellen. ‘In 2007 kreeg ik een relatie. Ik was eigenlijk helemaal niet op zoek naar een vriend. Ik had een goed leven, een mooie baan, fijne vriendinnen, ik ging op vakantie … Toen ik de man tegenkwam die later mijn echtgenoot zou worden, zag ik dat als leiding van God. En dat maakt het juist zo moeilijk … Achteraf kom je met allerlei vragen hierover te zitten. Dat is ingewikkeld.’

God geeft kracht

Machelien trouwt in 2009 en het stel vestigt zich in het appartement waar ze nog steeds woont. ‘In het begin was het leuk en gezellig. We hadden het goed. Na de geboorte van onze dochter merkte en voelde ik dat er iets was, al kon ik er de vinger niet op leggen. Dat was een slopend en eenzaam proces. Om een lang verhaal kort te maken: het bleek dat hij alles aan elkaar loog, dingen verborgen hield en dat alcohol daarbij een grote rol speelde.’

Een vreselijke tijd volgt voor Machelien. Terwijl ze van de ene naar de andere hulpverlener gaan, verbetert de situatie niet. Het is een nachtmerrie. Haar huis is geen veilige plek. ‘Ik was blij dat ik naar mijn werk kon, daar was ik even gewoon Machelien. Thuis was de ellende.’ Na acht jaar huwelijk, gaat het niet langer. Machelien en haar man scheiden. En terwijl zij voorzichtig het gewone leven weer probeert op te pakken, gaat het met haar ex bergafwaarts. Anderhalf jaar later overlijdt hij aan de gevolgen van alcoholverslaving. ‘Ik ben nooit boos geweest op God. Ook al voelde ik niet altijd dat Hij dichtbij was, Hij hield mij vast. Anders zat ik hier niet meer. Ik heb in die tijd veel gehad aan de Psalmen. De Psalmen 84 en 27 bijvoorbeeld. Maar ook Psalm 10 en Psalm 13. En al zie ik het niet altijd (snappen doe ik de situatie al helemáál niet), God was erbij! Hij gaf en geeft kracht om door te gaan, Hij schenkt manna voor elke dag. Ik zie Gods zorg in kleine dingen. Hij geeft mensen die om ons heen staan en ons helpen: familie, vrienden, er is een christelijke gemeente waarvan we deel mogen uitmaken en waar we gezien worden. Er is betrokkenheid op elkaar, wat heel fijn is.’

Signaaltjes

Hoewel Machelien in haar huwelijk al veel dingen zelf moest regelen, staat ze na haar scheiding vrijwel overal alleen voor. Financieel, praktisch … er komt veel op haar af. ‘Als ik even ergens heen wilde, al was het maar een boodschap doen, kon ik mijn dochter niet alleen thuis laten. Gelukkig heb ik lieve mensen om mij heen, die willen helpen. Zij vangen zo nodig mijn dochter op en we mogen regelmatig bij mensen eten. Dat is heel fijn. En de afgelopen jaren ben ik nooit echt ziek geweest, dat is een zegen.’

Machelien raadt andere gescheiden vrouwen binnen de christelijke gemeente aan signaaltjes uit te zenden als ze het alleen niet redden. ‘Mensen kunnen niet op je voorhoofd lezen dat je hulp nodig hebt. Vraag het gewoon. En wees zelf ook betrokken op wat er speelt binnen de gemeente.’ Mensen die in hun omgeving gescheiden vrouwen tegenkomen, raadt ze aan ‘gewoon te vragen hoe het gaat. Ook na verloop van jaren. De heftigheid gaat er wel af, maar de pijn blíjft. Je stuit steeds op dingen die moeilijk zijn. Het is ook belangrijk dat er in de kerkdienst voorbede gedaan wordt voor alleenstaande moeders of vaders, het valt echt niet altijd mee.’

‘Scheiden is een soort rouwproces, het verdriet en de pijn gaan nooit over.’

Oaseweekend

Machelien deed vorig jaar de opleiding palliatieve zorg. ‘Dat was alleen mogelijk omdat vriendinnen aanboden mijn dochter tijdens de studiedagen op te vangen. Heel bijzonder, dat zie ik als zorg van de Heere.’ Datzelfde gebeurde toen ze met een Oaseweekend (zie kader) meeging, afgelopen februari. ‘Mijn dochter is nu oud genoeg om te begrijpen dat ik het fijn vind om een paar dagen op vakantie te gaan, net zoals zij in de zomer zonder mij op kamp ging. Ik was al eens op die weekenden geattendeerd door de predikant, maar toen liet de situatie het niet toe om mee te gaan. Dit jaar las ik erover in Vrouw tot Vrouw, het blad dat wij op de vrouwenkring ook gebruiken, en besloot ik het te proberen. Door bijzondere omstandigheden kon ik die vrijdag vrij krijgen op mijn werk én was er oppas geregeld voor mijn dochter! Dat maakte mij stil en tegelijkertijd zo dankbaar. Natuurlijk vond ik het superspannend om te gaan … Maar wat was het fijn! Bijzonder om met mensen die je niet kent, zó snel verbondenheid te ervaren. Elke vrouw heeft natuurlijk haar eigen verhaal, maar er is zoveel herkenning. Je begrijpt elkaar zonder veel woorden. Het is fijn dat de groep relatief klein is, zo’n tien vrouwen van allerlei leeftijden. De jongste was 28, er waren ook vrouwen van in de zestig. Dat maakt het waardevol.

Je bent altijd gewend om te zorgen. Dan is het vreemd als er opeens voor je wórdt gezorgd. De gastvrouw zei: ‘Ga maar op je handen zitten en laat je verwennen’. Het werd een heerlijk weekend. De sfeer was goed, er was ruimte om emoties te delen. Je mag er zijn zoals je bent, zonder dat er een oordeel wordt geveld. Alleen al het samen aan tafel eten was gezellig, daar genoot ik echt van. Evenals het gezellig koffiedrinken met elkaar. Iets wat heel gewoon lijkt, maar zo waardevol is.

Verder deden we bijbelstudie, was er tijd om te lezen, te wandelen, spelletjes te doen. Op zondag gingen we met elkaar naar de kerk.’

Machelien vindt het Oaseweekend zeker voor herhaling vatbaar. ‘Als alleenstaande moeder is het gewoon keihard werken. Je staat ook altijd ‘aan’, moet continu beschikbaar zijn. Je hebt het nodig om af en toe op te laden. Al heb ik dat wel moeten leren, hoor.’

Buitenkant

De scheiding ligt nu bijna zes jaar achter haar. Wie naar Machelien kijkt, ziet een opgewekte, sterke vrouw. Dat is de buitenkant. ‘Ook al denken omstanders dat het na zoveel jaar wel weer zal gaan, het verdriet en de pijn gaan nooit over. Het is toch een soort rouw, dat blijft levenslang. Het wordt nooit meer zoals het was.  Mensen vragen weleens: ‘Ben je nog steeds alleen?’ Maar mijn vertrouwen heeft zo’n knak gekregen. Als iemand je zoveel jaar heeft kunnen bedriegen … Dat is heel ingrijpend. Aan de andere kant: ik mag weer gewoon leven, in plaats van overleven. Ik heb niet die stress meer. Ik sta wel anders in het leven. Maar elke dag is God erbij, Hij is trouw.’

Oaseweekenden

De VOOR ELKAAR  vakantieweken organiseert Oaseweekenden voor vrouwen die door een scheiding alleen staan. Per weekend is plaats voor maximaal tien vrouwen. Het volgende weekend staat gepland Deo volente van 17-20 november 2023 in Hoge Hexel. Kijk voor meer informatie op voorelkaarvakantieweken.nl/doelgroep/gescheiden-vrouwen/