Getipt door: Mariëlle Pelle 

Elke keer heb ik het boek in mijn handen, wat zal ik doen? Ik doe het weg, ik kan dit niet. Of….toch nog bewaren? Ik leg het boek toch weer terug achter in de kast. Misschien, ooit.

Ik kocht dit boek enkele jaren geleden, geschreven door Janny den Besten. Al meerdere boeken van haar gelezen en deze haar debuutroman kende ik nog niet. Hij kwam op de stapel om binnenkort te lezen, maar in die tijd werd mijn eigen leven Wit Zwart. Elke keer als ik het boek vast pakte en de achterkant las, kwam ik niet verder als de regel; ‘Het is deze keer extra zwaar, omdat ze kortgeleden haar kindje, na een zwangerschap heeft verloren. Fleur houdt zich groot, maar alleen thuis komt het verdriet eruit. Fleur sluit zich af voor de buitenwereld. Haar wereld lijkt inktzwart. De vragen stapelen zich op. Waarom laat God zo veel verdriet toe in haar leven.’

Het boek blijft lange tijd achter in de kast liggen, dit komt te dichtbij. Dit kan ik niet, dit is mijn verhaal. Afgelopen zomer, heb ik het boek weer in mijn handen, zal ik het weg doen? Of toch, misschien? Ik besluit rustig er in te lezen en neem me voor als het te dichtbij komt en te confronterend is dan stop ik. Maar ook in dit boek weet Janny den Besten haar lezer te boeien en mee te nemen in het leven van de hoofdpersonen Fleur en Rob. Het is zo herkenbaar, voor elke moeder die ooit een kindje heeft ontvangen wat stil is geboren, maar daarnaast beleeft Fleur ook zoveel meer, dat het verhaal niet alleen om het verlies draait. Het boek is niet alleen zwart, maar ook heel veel wit.

Janny den Besten schrijft hier zelf over; ‘Wat Fleur en ik gemeenschappelijk hebben, is dat we beiden ons eerste zoontje voor de geboorte verloren hebben. Destijds, gingen mijn man en ik door een heel verdrietige periode, maar door Gods genade kregen wij er vrede mee. Veel vrouwen worstelen jarenlang met dit verlies en ontwikkelen depressieve gevoelens. Wat ik heel goed kan begrijpen. Niet iedereen verliest zijn kindje, wel ervaart iedereen in zijn of haar leven een gemis. Ieder kent zijn eigen worstelingen en zijn eigen zwarte bladzijde. Ik hoop en bid dat dit boek eraan mag meewerken dat wij alle onze moeilijke dingen in Gods handen kunnen overgeven.’

Ik kan het niet beter beschrijven. Ik wil wel even naast al die andere moeders staan die ooit al afscheid moesten nemen van hun kindje tijdens de zwangerschap. Dit boek is een vrouw die even naast jou komt staan, die een soortgelijke situatie meemaakte en haar verhaal en beleving geeft veel herkenning. Herkenning die je eigen film laat herbeleven, maar wel troostend en helend laat zien dat God er juist ook in deze situatie is. Ik bid met de auteur voor de moeders die kort, of langer geleden afscheid moesten nemen van hun stil geboren kindje. Dat de troost vanuit de psalmen, “Gij hebt mijn gans gestel doorgrond, Zelfs voor mijn eerste levensstond. – Sla ik verrukt het oog naar boven. ‘k Zal U, mijn Schepper, altoos loven.” een zien mag zijn, dat in zwart, God wit laat overwinnen.