Getipt door: Lisanne Klop

Onlangs verscheen dit aangrijpende boek over het jongste kind in Birkenau dat de experimenten van Mengele overleefde. Lidia (Luda) was pas 3 jaar toen zij en haar moeder in het concentratiekamp aankwamen en het jonge meisje een nummer werd. Nummer 70072.  

De gruwelijkheden van de opsluiting, de honger, angst, eenzaamheid en de experimenten worden beschreven vanuit het oogpunt van het jonge meisje, de herinneringen die later terugkwamen en de verhalen van andere overlevende. Ontroerend is het ook om te lezen over haar jonge moeder die haar kind steeds opzocht ondanks het grote gevaar en haar steeds zei dat ze niet moest vergeten hoe ze heette en waar ze vandaan kwam. “Ik ben Luda .. (..)” 

De rode draad door het aangrijpende verhaal is de band tussen moeder en dochter, het gemis en uiteindelijk de hereniging van moeder en dochter die elkaar vele jaren na de oorlog weer terugzien en beide de gevolgen van het leed meedragen.  

Luda: het jonge meisje dat niet kon haten omdat ze niet wist hoe ze moest haten. En ook niet hoe ze moest liefhebben. Haar indrukwekkende verhaal vertelt ze over de hele wereld, hier merkte ze dat er steeds nieuwe dingen in haar herinneringen op kwamen, zoals ze zelf zegt:  

“Kinderen slaan dingen op, verdringen sommige herinneringen, raken in de war, maar vergeten nooit iets. Nooit. Wat het brein begraaft, sterft niet. Het komt na verloop van tijd weer tot leven.” 

Haar doel is om de wereld te laten zien hoe ze ondanks het verhaal achter het nummer dat op haar huid getatoeëerd is, blijft liefhebben en praat over het licht, dat ondanks de duisternis bij ons blijft en ons niet zal verlaten!  

Een prachtig boek met een onbevattelijk verhaal en een mooie boodschap!