• Gepubliceerd door
  • Anna Slingerland-Uittenbogaard
  • Gepubliceerd op
  • 16 september 2021

Hoe ik God anders leerde kennen in Malawi

Hoe ik God anders leerde kennen in Malawi
Er is iets wat ik bijzonder vind aan Zuid-Afrikanen. En dan heb ik het over de Zuid-Afrikanen die ik hier tegenkom: robuuste missionairy mannen met stevige schoenen en getaande net-geen-blanke huidkleuren. Een wijde bloes en zo’n korte broek die wij net iets te kort zouden vinden voor een man, maar die hen prima staat door die zongebruinde huid. Nu gaat het me eigenlijk niet zozeer om dit verschijnsel, maar om een bepaalde zin die vaak in een eerste bezoek al valt:  ’t leven was baaie zwaar hier de eerste jaren, maar ‘God has always been faithful to us’. Fascinerend vond ik het. 

Hardleers
Ik wilde zo worden, zoals die Zuid-Afrikanen. In ontmoetingen God de plaats geven die Hij verdient. Gewoon tussen neus en lippen door laten weten hoe God in mijn hoofd zit, en in mijn hart en handen. Echt! Niet om zo gelovig over te komen, maar Hij is toevallig wel degene Die mij hier overeind houdt. En daar mogen best wat woorden aan vuilgemaakt worden. Maar ik ben hardleers en sta vaak met m’n mond vol tanden of vergeet het compleet als we verhaal doen over ons werk.  

Maar ik kan er wel over schrijven. Over die vraag die anderen mij stellen: je zegt dat je God beter hebt leren kennen en op andere manieren in je tijd in Malawi. Waarom is dat anders dan in Nederland?  

Mozes
Om te beginnen is mijn leven hier is echt niet altijd avontuurlijk een leuk, maar soms ook donker. En dat verhaal probeer ik altijd gebalanceerd te vertellen. Tsjonge, wat was dat eerste jaar moeilijk. Ik had het idee dat ik maar een kwart van mijn werk begreep en dat mijn collega’s mij maar zozo vonden. Van een warm team was geen sprake, hoezeer ik ook mijn best deed van mijn kant. En juist in dat eerste jaar las ik telkens weer over Mozes: hij had bij die braambos helemaal geen zin om het volk Israel uit z’n benarde situatie in Egypte te halen. Mozes zei: ik kan dit niet. Maar dat was voor God geen steekhoudend argument. Zijn enige tegenreactie was: Ik ben bij je.  

Volhouden
Nu pretendeer ik totaal niet dat mijn taak ook maar enigszins lijkt op die van Mozes, maar het heeft mij wel erg geholpen om te begrijpen dat God je soms gewoon zendt en dat niemand je garandeert dat dat een superleuke job is of dat dit bij je skills past. Ik realiseerde me dat mijn vrienden in Nederland misschien een andere baan zouden zoeken, maar dat ik gewoon moest volhouden. Mijn eigenlijk ideeën aan de kant moest zetten en gewoon moest doorgaan. Ik denk niet dat ik dit ooit in Nederland zo sterk evaren heb. 

Diep in de schulden
Een ander moment wat erg bijzonder voor mij was, was toen het ziekenhuis diep in de schulden liep, tot aan € 100.000 toe. Wij braken ons hoofd over methodes om dit op te lossen, maar het ziekenhuis ging al snel over op bidden. In mijn ogen misschien wel iets te snel, want ik vond dat er flink wat bezuinigingen doorgevoerd konden worden, die de organisatie nog eens ten goede zouden komen ook. Een aantal weken later kwam er een nieuwe partner langs die ons ziekenhuis selecteerde voor een groot 10-jaar fonds dat € 250.000 per jaar zou gaan geven aan ziekenhuisopbouw. Ik las precies die week:  

God is in staat om eindeloos veel meer te doen dan wij kunnen bidden of bedenken. 

 (Dat doet Hij door de kracht die in ons werkt)  – Efeze 3:20. 

Het blijft me al die twee jaar bij: het doet er nogal weinig toe wat ik hier doe of bijdraag. God heeft een plan voor dit ziekenhuis, en dat is fantastischer dan wij kunnen bedenken. Hij geeft ons daar misschien een mooi bijrolletje in, maar het hangt dus allerminst allemaal van mij af. Heerlijk.  

Getuigenis
En zo heb ik nog wel duizend momenten. Muziekteksten die na een ingewikkelde woordenwisseling op een dag opeens veel betekenen. Of na een hopeloos moment van twee moeizame stappen vooruit, drie stappen achteruit. Maar ook mooie: een getuigenis van een patiënt in de ziekenhuiskapel. Een bloeiende boom in een droog, heet seizoen. Een liefdevol idee in een teammeeting. Mijn vriendin die veel kunst maakt schrijft op haar pagina thedancepart.nl : ‘When I paint I always feel like I’m just following the clues God gives me, they never really feel like mine. So every artwork is also a journey with God through thoughts and ideas.’ En zo voel ik het ook: elke fase is een reis met God door gedachten en ideeën.  

Oneindige struggle
Er is ook een andere kant, bijvoorbeeld die van de oneindige struggle van het geven aan de armen die bij je aankloppen, en wat God daarin nu echt van ons vraagt. We verbleven een weekend bij een Nederlands collega-gezin in het zuiden van Malawi. ‘Hoe is jullie relatie met God hier eigenlijk?’, vroeg de man des huises. Mooie vraag. Het grootste deel van de mensen in de huiskamer gaf aan dat hun geloof zeker niet gegroeid was in de periode in Malawi, met vooral het probleem van te weinig “geestelijk voedsel”.  Daarbij ook moeite hebben met al het kwaad om je heen. Die kant wordt veel genoemd door veel mensen die leven in een andere cultuur. Ik ervaar het zelf iets minder sterk. Het ligt wel meer op de loer dit laatste jaar: nu de grootste problemen weggeruimd zijn, mijn rol helder is en ik respect heb van teamleden, kan ik weer zo lekker veel zelf. Comfortabel wel, maar ik lijk God iets minder nodig te hebben. 

God is dichtbij
En terwijl ik dit schrijf weet ik: is dit ook niet de conclusie op de vraag: waarom zeg je dat je God hebt leren kennen op een andere manier in Malawi? De simpele clou lijkt te zijn: in nieuwe, en soms donkere tijden is God dichtbij. Als je het zelf niet redt, kom je bij Hem uit. In het donker is dat Licht ook helderder. Vond ik prachtig om te ervaren, en hoop ik nog vaak te doen. Mijn advies is dus: begin een moeilijker leven. Nee, geintje. Maar weet dat áls het komt, God dichtbij is. He is faithful, weet je. 


Dit is de vijfde blog van Anna. Benieuwd naar de andere blogs? Lees hier.

Anna Slingerland-Uittenbogaard werkt als Manager Programma’s bij Nkhoma Mission Hospital in Malawi. Ze is uitgezonden door de GZB samen met haar man, die aan de watervoorziening voor de omgeving werkt. Ze houdt van creatieve projectjes, mensen in haar huis, schrijft graag over hoe God haar sterkt en is een tikkeltje kritisch op ontwikkelingswerk. Je kunt haar dagelijkse verhalen lezen via haar instagram.