Een leven vol gaten. Zo zou je het leven van veel vrouwen in de prostitutie kunnen typeren. En toch is er Iemand die herstel wil geven.  

In de eerste portiek, een gang met verschillende kamers, kwamen we Mirena tegen. Een oude bekende. Ze is klein, met zwartomrande ogen en zo expressief als een operazangeres. Ze zat op haar hoge kruk. We werden uitbundig begroet: “O, mis tesoros, mis reinas, entran.” (Mijn schatten, mijn koninginnen, kom binnen.)  

Ja, het ging goed met haar. Nee ze ging niet met kerst naar Ecuador. Het stond er heel slecht voor met het werk. Ze kreeg bijna geen klanten. Fluisterend: “Die Colombiana op nummer 45 kreeg een klant die haar zomaar 300 euro gaf. Het is een slechte vrouw die altijd zeurt terwijl alles goed gaat.” 

Maar nu hoef je geen dure medicijnen meer voor je zoon te betalen toch? vroeg ik. “Mi hijo?” (Mijn zoon?) De kanker was teruggekomen in zijn nek. “En als de kanker voor de derde keer terugkomt dan weet je dat hij je meeneemt.” Ze was brava geweest tegen God. Ze deed het voor: ging voor de ijzeren kast in haar kamer staan en praatte als een kind dat haar zin niet krijgt. Ze duwde de kastdeuren dicht terwijl ze zei: “Waarom God? Wat heb ik U misdaan? Ik lees niet meer uit de Bijbel. Vandaag niet en morgen ook niet.” Later had ze toch weer spijt betuigd. “Ik ben toch Uw dochter. Maar waarom doet U mij dit aan God, U kijkt niet naar mij om.” Met tranen in haar ogen vertelde ze hoe zij haar vrolijkheid verloren had toen haar lievelingszus overleed en daarna haar moeder en nu dit met haar zoon. Ze begreep God niet.  

We vroegen haar of we God aan het Woord mochten laten. Claro. Goed. Ze deed haar korte glanzende duster aan. We lazen Psalm 139. God is bij je ook als je Hem niet begrijpt. Hij is toch je Maker. Hij kende jouw allereerste begin, een geweven en kwetsbaar bestaan. 

Toen ik naar huis fietste, schoot de hemel ijspijltjes op me af. Steeds moest ik denken: kon zij God in mij zien? Had ze even onder Zijn vleugels gescholen? En de vrouw die in haar Crocs in de kou op straat rondhing en niet mee naar binnen wilde … Had zij in mij een glimpje licht gezien?  

De hagel veranderde in zachte regen. Als warme tranen van iemand die nog lang niet uitgehuild was.  

---

Tineke Smith is storyteller en werkt voor Stichintg De Haven. Ze werkt als zzp’er en vertelt verhalen in woord maar ook in beeld. Ze fotografeert gezinnen maar werkt ook in opdracht van bv een tijdschrift. Ook doet ze de eindredactie van een blad. Tineke is mama van vijf kinderen en getrouwd met Meint.  

Instagram: tineke_smith 

---

Reageren op deze blog? Stuur een mail naar reacties@vrouwtotvrouw.nl