‘We zijn zusters onder elkaar’

Op de foto van links naar rechts: mevrouw Van Duinkerken (93), mevrouw Hooijer (93), mevrouw Jansen 93), mevrouw Van de Beek (90), mevrouw Van Essen (89), mevrouw Van Deuveren (78), Ineke van Loenen (64). 

Niet op de foto: mevrouw Van der Meer (92). 

Tekst: Corine de Jong, redactielid online toerusting
Fotografie: Anneke Kardol 

Winter en zomer komen ze bij elkaar. Al jarenlang. De jongste is bijna 65 jaar, de oudste 93. Ze genieten van de tokkelroom met slagroom aan het einde van de middag, maar minstens zoveel van het samen bestuderen van de Bijbel. ‘Het is mooi om van elkaar te leren en met elkaar mee te leven. We zijn zusters onder elkaar.’ 

In een van de zalen van het verenigingsgebouw in Hoevelaken zitten de dames in een kring, terwijl ze genieten van de koffie en thee mét een overheerlijke vlaai. ‘Dat kan als je met zo’n klein clubje bent’, lacht Ineke van Loenen. Het verenigingsseizoen is inmiddels voorbij, maar dat maakt voor deze vrouwen niet uit. Ze komen al sinds jaar en dag bij elkaar. In het winterseizoen rond de Bijbelstudie van Vrouw tot Vrouw, in de zomer rond Bijbelstudies die Ineke maakt. Zij is inmiddels zo’n 25 jaar voorzitter (‘presidente’, zoals een van de dames haar noemt) van deze vrouwenvereniging en, zo vertelt ze, het is een voorrecht om dit te doen.  

Ze is met haar bijna 65 jaar een jonge blom tussen de andere dames. Die variëren in leeftijd van 78 tot 93 jaar. 

Waarom komen deze dames zo trouw bij elkaar? Daar hoeven ze niet lang over na te denken. ‘We doen kennis van de Bijbel op en het is altijd goed om daarmee bezig te zijn.’ Een ander vult aan: ‘Als vrouwen onder elkaar vind je herkenning. We leren veel van elkaar.’ Een derde noemt het meeleven met elkaar. ‘We zijn zusters onder elkaar.’ Zomaar een middag overslaan is er niet bij. ‘Als je ergens op zit, ga je erheen, dan blijf je niet thuis. Dat doe je alleen als je ziek bent of een verjaardag hebt’, vinden ze eenparig.  

Wat trouw zijn is, zien we ook aan een van de 93-jarige dames – er zijn er wel drie van 93. Ze memoreert hoe in 1963 de vereniging is opgericht. ‘Er was een plattelandsvrouwenvereniging en het leek ons niet goed om zomaar vanuit de kerk een eigen vrouwenvereniging op te richten. Omdat er toch wel behoefte aan was, hebben we contact met hen gezocht en ze vonden het geen enkel probleem dat wij een vereniging zouden starten. We hadden al heel snel een grote groep dames, en heel wat vrouwen waren van beide verenigingen lid.’ Een van de negentigers is sinds die tijd lid en intussen ook al 58 jaar (!) bestuurslid. ‘Het is alleen dankzij God.’ 

Dames die al zó lang bij elkaar komen, weten te verhalen over vroeger; toen het heel gebruikelijk was om op de vereniging te handwerken, te haken en te breien. ‘We organiseerden een bazar en de opbrengst was voor de kerk en de zending. We waren er reuzedruk mee. En op zo’n bazar trok je ook echt je allermooiste jurk aan.’ Een ander weet te vertellen over de oliebollen die gebakken werden. ‘We werden altijd ziek van de lucht’, glimlachen de dames als ze eraan terugdenken. 

De verhalen komen helemaal los als Ineke een foto van het 25-jarig bestaan van de vrouwenvereniging op de muur beamert. Het was de periode dat de strikken in de mode waren … ‘Ik ben daar op de derde rij aan de linkerkant.’ ‘Weet jij nog wie die vrouw daar op de voorste rij is?’  

Ook het klompje dat rondgaat, brengt het verleden terug. ‘15 mei 1986’ staat erin gegraveerd. Wie het gemaakt heeft? Volgens de meerderheid meneer Van Dijk die ‘altijd aan houtbewerking deed’. Hoe dan ook: het klompje is nog steeds bedoeld om geld in te zamelen voor lief en leed. De opbrengst wordt geteld: € 11,- en een collectebon van € 2,-. Ineke meldt met een kwinkslag dat ze gaat proberen die in te wisselen bij de Jumbo. 

Het is zichtbaar dat Ineke met veel plezier haar werk als voorzitter doet. Met een plagerijtje hier en een grapje daar praat ze de middag aan elkaar, zorgt voor koffie en thee, en print en passant een liturgie voor de echtgenoot van een van de dames in een groot lettertype uit. ‘Ik heb veel van deze vrouwen geleerd. Hoe trouw ze zijn, dat het voor hen een vanzelfsprekendheid is om de vrouwenvereniging te bezoeken. Hoe vol liefde ze over de Heere spreken, dat heeft mij altijd geraakt.’  

De liefde en waardering is wederzijds. ‘Onze vereniging blijft bestaan omdat we zo’n presidente hebben’, zeggen de dames. ‘Anders hadden we nooit meer bestaan.’ Ze vertellen over de dagjes uit die Ineke organiseerde. Nu dat niet meer gaat, zorgt ze ervoor dat er pannenkoeken worden bezorgd, op een heus groot pannenkoekenbord vanuit het restaurant aan de overkant van de straat.  

Het is voelbaar hoe de vrouwen van elkaars gezelschap genieten. Tegelijkertijd is er het besef dat de kring steeds kleiner wordt. Ook deze middag wordt er een bericht gedeeld dat een van de leden is overleden, een mevrouw die een aantal weken geleden nog aanwezig was. Hoe is dat voor de andere dames? ‘Het zet tot nadenken,’ zegt een van de negentigers, ‘het stukje hier op aarde wordt steeds korter.’ Ineke vertelt hoe ze het hier regelmatig over hebben, als het bij een Bijbelstudie aan de orde komt. 

Over de vraag wat deze vrouwen met hun levenswijsheid willen doorgeven aan (jonge) christenvrouwen, moeten ze toch echt even nadenken. Maar dan komen er prachtige antwoorden. ‘Dat we met onze zorgen en onze vragen altijd bij de Heere terechtkunnen. Dat we altijd weten dat Hij ons leidt en dat Hij ons nooit alleen laat als we Hem zoeken. We zullen dan ervaren dat we veel mogen betekenen voor een ander. Want die kan dan aan ons zien: kijk, zij heeft iets wat ik mis en dat zou ik heel graag ook willen hebben.’ Een ander: ‘We zijn ook jong geweest en hebben een druk leven gehad. Ik dacht toen altijd: als ik ouder word, dan zal ik meer zoeken en lezen. Maar laat het er niet op aankomen. Als je jong bent, kun je de Bijbelteksten beter onthouden. Zoek de Heere in je jonge jaren.’ En: ‘Als één lid lijdt, lijden alle leden mee.’  

Zusters onder elkaar, dat zijn het!