Tekst: Mariëlle Pelle, redacteur Vrouw tot Vrouw online 

Kerst vieren is in veel gezinnen een van de hoogtepunten binnen het gezinsleven. Maar hoe is het als je deze dagen gewoon moet werken? We spraken twee vrouwen die beiden in zorgcentrum ’t Slot in Gameren werken en bij wie de kerstvieringen een bijzonder plekje hebben in hun hart. 

 ‘Werken met Kerst in de zorg? Dat begon al toen ik 18 was’, vertelt Wilma van der Klooster-de Vries uit Brakel. ‘Ik zat intern in Dordrecht voor de opleiding en ineens moest ik werken met Kerst en Oudejaarsdag.’ Ze lacht: ‘Dat was mijn eerste ervaring en dan te weten dat ik nog nooit van huis was geweest met de Kerstdagen.’ 

Voldoening
‘Werken in de zorg vraagt iets, maar het is geen offer’, vertelt Wilma. ‘Het geeft ook voldoening. Die mensen zijn ook een deel van je leven.’ Corine Duijzer-Dijkhof knikt. Zij is net als Wilma werkzaam in ’t Slot. Wilma al 19 jaar als verpleegkundige, Corine al 15 jaar als keukenassistent. 

Wilma vertelt dat ze jong trouwde en moeder werd. Dat was moeilijk te combineren met werk in de zorg en daarom werkte ze thuis in de bloemen. ‘Maar ik had zo’n heimwee naar de zorg. Ik ben toen weer één dag in het ziekenhuis gaan werken. Toen mijn dochter naar het voortgezet onderwijs ging, zei mijn vader: ‘Als je weer wilt gaan werken, moet je het nu doen.’ Daar begon mijn loopbaan in het zorgcentrum in Gameren.’ Corine liep tijdens haar opleiding al stage in ‘t Slot. Toen ik mijn diploma had, waren er geen vacatures, dus ben ik eerst ergens anders gaan werken, maar ik heb altijd terugverlangd naar de zorg. Toen er 15 jaar geleden wel een vacature kwam, was ik blij terug te mogen. Het zorgen voor de mensen en met eten bezig zijn, dat is zo’n mooie combi’, zegt Corine. ‘Mensen zijn dankbaar en tevreden, dit is waardevol.’

Kerstdiner
In de keuken is de Kerst al weken van tevoren te proeven. ‘Vakantiedagen mogen we niet opnemen in december’, vertelt Corine. ‘Maar het is altijd een bijzondere en mooie tijd. We verzorgen het kerstdiner voor de bewoners, voor vrijwilligers en personeel, en voor de bewoners van de aanleun- en zorgwoningen. Het mooiste vind ik het personeelsbuffet. Er wordt met elkaar gezongen, er wordt een gedicht gelezen. In corona-tijd was het er niet en toen besefte ik pas hoe ik dit miste. Niet het eten, maar vooral het samen beleven.’ Wilma knikt. ‘Het is bijzonder wat ze klaarmaken. Je ziet bewoners genieten.’ Corine knikt met stralende ogen. ‘Ja, we maken er echt werk van. Dan is het dankbaar werk. Als er dan een briefje van een bewoner meekomt naar de keuken, is dat echt leuk.’ 

Tafeltje Dekje
Ook de mensen die, in de gehele regio, gebruikmaken van de maaltijdenbezorgdienst Tafeltje Dekje, krijgen een kerstdiner thuis geserveerd door vrijwilligers. ‘Vaak maken we iets van konijnenbout, ze krijgen echt een feestelijk diner’, zegt Corine. Wilma lacht. ‘En altijd met stoofperen.’ Waarop Corine aanvult: ‘En warme appeltjes.’ Wilma benadrukt: ‘Ja, echt met een steeltje eraan, geen stukjes hoor!’ Een luxe bijgerecht en natuurlijk een feestelijk toetje met slagroom en een chocolaatje erop mogen niet ontbreken, vertellen de dames, waarop Corine lachend zegt: ‘Het probleem is dat het nog wel in de Tafeltje Dekje-koffer moet passen.’ 

Zingen
‘Kerst is voor mij vooral zingen’, zegt Wilma met overtuiging. ‘We zingen met de kerstmaaltijd, bij de viering, bij het kerstdiner van het personeel, met het bewonerskoor, op kerstochtend en dan moet je de mensen erbij zien, dat is het meest Kerst van allemaal.’ Wilma straalt van enthousiasme als ze dit vertelt. Dan wordt haar stem rustiger en zegt ze: ‘Ik realiseerde me dit een paar jaar geleden. Dat moment blijft me bij. Ik zat daar met Kerst, mijn familie thuis aan het diner en ik was aan het werk. Ik hoorde de ouderen zingen en toen ervaarde ik heel intens dat gevoel dat je Kerst viert op je sokken.’ Even is ze stil. ‘Het is intiem, het voelt gewoon zoals thuis.’  

Stil
‘Als je Kerst viert met de ouderen en je neemt even de tijd om door hun ogen te kijken, dan beleef je het nog intenser. Zij staan aan het einde van het leven en als je hen dan hoort zingen over vertrouwen …’ Even wordt Wilma stil. ‘Muziek helpt om gevoel te uiten. Als ik dit bespreek met die oude, wijze mensen, dan …’, Wilma’s stem wordt luider, ‘dan voel zelfs ik me een ukkie!’ Corine knikt herkennend en Wilma vertelt liefdevol: ‘Er zijn zoveel momenten dat ik zo stil kan worden als ik naar de ouderen kijk en luister. Dat vertrouwen dat ze uiten, dat je ziet als je naar hen kijkt. Als ze niet meer kunnen vertellen, maar wel kunnen zingen. Daarom zingen wij, want zingen verbindt.’