Vrijdagmiddagbordje

Tekst: Femke Veldman, getrouwd, drie kinderen, huisarts, podcastmaker en schrijver

‘Hij heeft me geslagen, ik ben het helemaal zat!’ zegt een vrouw aan de telefoon.

Haar vriend vertoont sinds een paar weken steeds bijzonderder gedrag en nu is de maat vol. ‘Dit gaat te ver. De dokter moet nu komen’.

Mij excuserend tegenover mijn wachtende patiënten ga ik een visite doen. In de apotheek gris ik nog wat rustgevende en antipsychotische pillen mee die bij aankomst geen luxe blijken te zijn. Wat een onrust bij die man! Ik zal met het ziekenhuis bellen, maar ik weet niet of hij met de drukte direct gezien kan worden. Daarna ga ik terug naar de praktijk.

Even later op de praktijk gaat de spoedlijn: ‘Hij ademt niet meer’. Waarna ik opnieuw tegen de patiënten zeg dat ik zo terug ben.

Ter plaatse verkeert de man, zittend op de bank, in een diepe slaap. Hij hangt met zijn hoofd slap voorover, wat zijn ademweg flink benadeelt. Zijn hoofd omhoog bewegen, doet wonderen. Het voordeel van deze situatie is dat er nu geen twijfel is of deze man welkom is op de spoedeisende hulp. Ik bel met ziekenhuis en ambulance. Het hoofd wordt door de kersverse ex-vriendin met flinke aversie omhooggehouden. Of ze een pen voor me heeft voor de verwijsbrief? Ze laat graag het hoofd los om even een pen ergens op te scharrelen, weg ademweg. Het hoofd kan dus in geen geval losgelaten worden. Morrend houdt ze het hoofd weer omhoog. De belletjes zijn gepleegd en de ambulance is onderweg. Als jij het hoofd goed vasthoudt, kan ik naar mijn wachtende patiënten toch?

Met samengeknepen billen doe ik op de praktijk mijn uiterste best om kalmte uit te stralen bij mijn patiënten. De kalmte komt pas als ik de ambulance langs zie rijden richting ziekenhuis. Vrijdag belt de neuroloog. De man heeft twee dagen heerlijk geslapen, is rustiger en mag weer naar huis. Hij heeft alleen geen huis meer, want hij is zijn huis uitgezet. Zuur dat hij deze gedragsverandering kreeg door nieuwe anti-epileptica. Die zijn nu aangepast, maar dat deert zijn ex niet. De neuroloog is klaar, dus is de huisarts aan zet.

Op mijn vrijdagmiddagbordje. Een man met bijzonder gedrag en geen huisvesting. Zijn vrienden zeggen bij voorbaat al dat huisvesting bij hen niet mogelijk is. Laat ik eerst de speld in de hooiberg bellen die nooit plek heeft, het dichtstbijzijnde verzorgingstehuis. Wat een blessing, er is plek! Paspoort meenemen en gaan. Eind goed al goed!