Door: Elise Verschuure

Een normale dinsdag, pleinwacht. Het is eigenlijk geen plein, maar meer een binnenplaats, bedekt met kunstgras. De kinderen van kinderproject PREA spelen buiten. Ik loop met een hete agua de panela in mijn handen rondjes en kijk of de kinderen elkaar niet te erg in de haren vliegen. Als ik sta te bemiddelen bij een potje voetbal wat uit de hand gelopen is, komt een van de tienermeiden naar me toe. Ze leunt tegen me aan en ziet hoe ik probeer verbaal de vechtjassen uit elkaar te halen. “Profe Lies (zoals de kinderen me noemen), waarom zijn er zoveel slechte mensen op de wereld?”

De vraag raakt me. Zo tussen het buitenspelen door zulke diepe gedachten in een meisje van nog geen 12. Theologisch is er best een antwoord op te geven, maar geen antwoord wat deze jonge meid die tegen me aangeknuffeld staat kan helpen, op dit moment. Ik zucht. “Ik weet het. Ik word ook verdrietig als ik aan al het slechte denk. Maar het enige wat we kunnen doen is zelf proberen goed te doen.” Ze kijkt me nadenkend aan, knikt en zegt: “Gelukkig zijn de mensen bij PREA wel goed.”

In mijn foldertje van de GZB staat dat ik graag de liefde van Jezus wil delen met de mensen om me heen – voor mij de definitie van wat het betekent een ‘goed’ mens te zijn. Me realiserend hoe hard het nodig is om gewoon te houden van, zonder voorwaarden, zonder vragen. Niet dat het me lukt om goed te zijn, natuurlijk – maar dit moment op de binnenplaats bij PREA was er eentje waarin ik besefte dat ik met mijn gestuntel misschien toch een beetje verschil kan maken, al is het maar voor één persoon.

Reageren? Stuur een mail naar reacties@vrouwtotvrouw.nl